Lieve reageerders op mijn blogs,
Iedereen die mij ooit complimentjes heeft gegeven of een inhoudelijke bijdrage heeft geleverd aan de discussie die ik vaak probeer op te wekken: hartelijk dank. Zoals onder deze blog over studenten die de rector gaan bevragen. Niemand was het met me eens, maar er wordt wel over gediscussieerd.
Meestal schrijf ik mijn blogs om een punt te maken of een typisch fenomeen van het studentenleven te beschrijven. Sommige reageerders gaan echter totaal voorbij aan het punt dat ik wil maken in mijn blog. In mijn laatste blog over ACT vroeg ik me af waarom iedereen verplicht ACT moet doen en ergerde ik me aan de administratieve rompslomp die dit vak (nu al) met zich meebrengt. Helaas leverde dit mij in reacties alleen een bak stront op over hoe arrogant ik ben en hoe kut het wel niet zal zijn om met mij in een ACT-groepje te zitten (niet bedoeld voor Hans, Gerben en F die wel een inhoudelijke bijdrage leverden). En in het geval van deze blog struikelden alle reageerders over een ‘scherpe’ opmerking in de tweede alinea over ‘saaiko’s’. Tsja, kan dan niemand dat met een korrel zout nemen?
Andere blogs van mij gaan over wat minder serieuze zaken. Soms levert dat weinig controverse op, zoals deze blog over de Bongerd. Maar als ik andere ‘grappige’ (humor is natuurlijk heel persoonlijk, je hoeft niet alles grappig te vinden) dingen uit het studentenleven beschrijf zoals ik ze meemaak, zoals toen ik op een feestje geweigerd werd of het bordspel Levensweg als metafoor gebruikte voor het studentenleven, is blijkbaar de site te klein voor alle verontwaardiging.
Daarom bij dezen een boodschap aan iedereen die mijn blogs iets te serieus neemt en deze meteen betrekt op mijn diepste zielenroerselen, karaktereigenschappen en zelfbeeld: jullie hebben gelijk. De strenge blik waarmee ik op de bijgevoegde foto sta is niets vergeleken met de donderwolk die normaal gesproken boven mij hangt als ik mij door Wageningen begeef. Ik ben net zo arrogant als ik doorgaans in mijn blogs laat doorschemeren. Ik voel me stukken beter dan iedere international, zij-instromer en saaie student omdat ik dat ook bén. Doorgaans vul ik mijn studentenleven met het geforceerd stelen van verkeersborden en plassen op straat omdat ik iedereen die dat niet doet eigenlijk niet cool genoeg vind. En als ik mijn leven dan alsnog te saai vind, ga ik rellen tegen de universiteit en tegen ACT-projecten. Ik moet toch iets doen in mijn zielige, gefrustreerde leventje. Bovendien ben ik een racist en een notoire dronkenlap achter het stuur.
Voor iedereen die nog wel over wat humor en korreltjes zout beschikt: beschouw mijn blogs alsjeblieft niet als maquette van mijn persoonlijkheid. Zoals de foto bij mijn blogs een momentopname is en zwaar aangezet d.m.v. fotoshop, zo zijn mijn blogs eenzijdige uitvergrotingen van dingetjes die me opvallen of meningen en frustraties die ik heb. Lekker overdreven en scherp geschreven. De echte Romy Appelman is natuurlijk een stuk genuanceerder. Maar ja, de echte Romy Appelman zou maar saaie blogs en lelijke foto’s opleveren. En waar moet je dan nog op reageren?