De administratieve rompslomp alleen al. Allereerst moet je je maanden van tevoren opgeven om überhaupt toegelaten te worden. Vervolgens moet je een ACT-reader van negentien pagina’s lezen voordat je iets kan doen. Dan moet je je inschrijven op één van de opdrachten die de bedrijven hebben ingestuurd. Deze hebben hoopgevende titels als ‘Een Groene Raad voor Almere: hoe realiseer je dat?’ en ‘Off the beaten track: how to get backpackers to the unexplored North of the Netherlands?’ Zucht. Dan moet je een sollicitatiebrief en een CV opsturen om te solliciteren op één van die opdrachten. En dan moet je, en ik maak geen grapje, van tevoren een ‘expectation paper’, halverwege een ‘midterm reflection paper’ en achteraf een ‘final reflection paper’ schrijven.
ACT heeft, naar mijn weten, twee hoofddoelen. Ten eerste kunnen studenten zo een échte opdracht voor een bedrijf of instelling uitvoeren. Daar kan ik nog in komen, het lijkt mij best leuk om aan een interessante opdracht waar echt vraag naar is te werken met een team van studenten uit verschillende disciplines. Het tweede doel is om aan je vaardigheden (in moderne termen ‘skills’ genoemd) te werken. Daarom bestaat de helft van de ACT uit geneuzel rond ‘personal starting interviews’ en ‘communication and personal development workshops’.
Waarom moet ik in hemelsnaam verplicht aan mijn vaardigheden werken? Ik heb in mijn studentenleven al genoeg vaardigheden opgedaan tijdens alle activiteiten die gedaan heb, vooral in de studentenraad. Ik heb ervaring met het werken in internationale groepen, het inleveren van grote opdrachten, het schrijven van CV’s en sollicitatiebrieven en persoonlijkheidstesten. En reken maar dat ik mij suf gereflecteerd heb op groepsdynamieken en mijn eigen rol na een (deels mislukt) studentenraadsjaar.
ACT is in mijn ogen, net als een groot deel van de rest van mijn master, vooral ingericht op zijinstromers en internationale studenten. En ik kan me voorstellen dat ACT heel goed is als je in je studieleven weinig anders gedaan hebt dan keihard voor examens blokken. Maar het zou fijn zijn voor de wat breder ontwikkelde student als je deze stap over kon slaan. Dan zou ik tenminste verder kunnen met het afmaken van mijn thesis en een stage vinden met een opdracht die ik wél zelf interessant vind.
Begrijp me niet verkeerd, misschien blijk ik over twee weken wel een enorm leuk groepje te hebben en word ik alsnog laaiend enthousiast over de opdracht die we moeten doen. Als dat zo is, zal ik dat jullie via deze blog natuurlijk niet onthouden. Maar tot die tijd mag mijn aankomend begeleider deze blog als een groot deel van mijn ‘expectation paper’ beschouwen.