Je zou, dronken van het bier en de uv-stralen, bijna vergeten waarom we eigenlijk Bevrijdingsdag vieren. Ja, in 1945 waren we vrij van de Duitsers, daar kun je in Wageningen niet omheen. Maar 69 jaar later is het nog steeds vrede is en we vieren elk jaar dat we nog steeds vrij zijn. En dat is een feit waar we echt wel even bij stil mogen staan. Het is een cliché dat we elk jaar rond deze datum weer horen, maar onze vrijheid moeten we koesteren. En goed bewaken, want vrijheid is nooit vanzelfsprekend.
Ik mag studeren wat ik graag wil. Ik mag geloven wat ik wil. Ik ben vrij om seks te hebben of te trouwen met wie ik wil, zij het een man of een vrouw. Ik mag kiezen of ik in een kort rokje over straat wil, of met een hoofddoekje om. Ik mag, onder andere in deze blog, schrijven wat ik wil. Als ik tekeer wil gaan over iets op deze universiteit of over deze regering, is er niemand die mij kan stoppen. En als ik ergens om naar de rechter stap, kan ik een eerlijk proces verwachten.
Maar zelfs in Nederland zijn deze vrijheden niet vanzelfsprekend voor iedereen. Er zijn wijken waar je met je korte rokje, of hand in hand als homostel, niet over straat kunt. Aan de andere kant hebben moslima’s die een hoofddoekje dragen en hun broers die komen solliciteren nog altijd veel uit te leggen. Christenen moeten zich, in het seculiere Nederland, keer op keer verdedigen maar proberen tegelijkertijd alles op zondag voor de rest van het dorp te verbieden. En de situatie voor mensen die in ons ‘vrije’ land asiel aan komen vragen, is schrijnend.
Het zijn zomaar enkele situaties waarin vrijheid in Nederland níet vanzelfsprekend is. Vrijheid kun je op vele manieren uitleggen en soms kan de vrijheid van de één die van de ander beperken. Het is een precaire balans die we met zijn allen zo goed mogelijk moeten bewaren.
We moeten nu weer 364 dagen wachten op het volgende bevrijdingsfestival. Maar onze vrijheid moeten we bewaken en koesteren, alle dagen van het jaar.