Illustratie Stijn Schreeven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer geven we het woord aan Franshelis Garcia, promovendus bij de Health and Society Group.
‘De afgelopen jaren onderzocht ik hoe patiënten obesitaschirurgie, zoals een maagverkleining, ervaren. Ik ontdekte iets belangrijks: patiënten krijgen volop steun vóór de operatie, maar nog te weinig erna. Een maagverkleining betekent lichamelijke veranderingen, maar ook mentale en sociale aanpassingen. Toch laten we patiënten na de ingreep aan hun lot over. Ik wist: dát moeten we aanpakken. Toch kwam ik niet direct in actie. De data stonden in bestanden op mijn computer met labels, tags en enorme lappen tekst.
Ik zat op een berg aan waardevolle kennis, maar er gebeurde niets mee
Het was nog geen mooi verhaal, niet iets om te delen. Ik volgde het pad van de academische wereld en werkte richting een wetenschappelijke publicatie, want ik was bang dat zonder zo’n artikel zorginstellingen mijn bevindingen niet serieus zouden nemen. Een linkje naar een officieel artikel gaf het tenminste gewicht, dacht ik.
‘Dus stortte ik me op de data. Ik wilde het perfect doen, geen detail over het hoofd zien. Ik analyseerde, checkte, schreef elke gedachte op en werkte dat uit tot een publicatie. Dat perfectionisme, gecombineerd met de tijd die collega-onderzoekers nodig hadden om mijn data te valideren, kostte bijna twee jaar. In die tijd waren er al nieuwe patiënten gekomen en gegaan, die onvoldoende begeleiding kregen. Ik zat op een berg aan waardevolle kennis, maar er gebeurde niets mee. Dat voelde als falen.
‘Achteraf gezien had ik me niet blind moeten staren op die wetenschappelijke publicatie en direct naar klinieken moeten stappen. Ik denk dat trots en onzekerheid me tegenhielden. Ondertussen heb ik mijn onderzoekssamenvatting (mét link naar de publicatie) wel gedeeld met een kliniek. Ze reageerden enthousiast en delen mijn onderzoek nu met hun psychologen. Toen ik dat hoorde, slaakte ik een zucht van verlichting. Eindelijk draagt mijn onderzoek iets bij aan de maatschappij. De volgende keer zal ik zeker niet zo lang wachten met waardevolle kennis delen. Ook zonder perfecte publicatie kun je impact hebben.’
