Foto Guy Ackermans Onlangs belde een goede vriendin mij midden op een drukke werkdag op over een fout die ze had gemaakt. Ze werkt voor een tijdschrift en een van haar taken is het maken van informatieve social media-posts over hun artikelen. Een tikfout op een van de slides leidde tot een levendig gesprek tussen zeer geamuseerde kijkers in de commentaarsectie van de post. Natuurlijk ging ik meteen naar Insta om het zelf te zien. Het was hilarisch en ik heb erom gelachen. Het was een tamelijk klein foutje, dus veel schade heeft het niet aangericht.
Eerlijk gezegd had ik geen geweldige dag toen zij me belde. Ik zat gevangen tussen de nauwe muren van mijn scriptieonderwerp, was verstrikt geraakt in alle tabbladen die ik open had staan met feiten die ik in een paragraaf probeerde te worstelen. Omdat ik graag schrijf, had ik verwacht dat ik zou opbloeien tijdens het schrijven van mijn scriptie. Maar het gaat niet zo soepel als ik dacht.
Ik ben gefrustreerd door de fouten die ik maak en ik twijfel aan mijn capaciteiten
Ik merk dat ik steeds niet voldoe aan de standaard die ik voor mezelf heb gesteld en aan wat ik denk dat er op universitair niveau van me wordt verwacht. Ik ben gefrustreerd door de fouten die ik maak en ik twijfel aan mijn capaciteiten. Ik heb vaak het gevoel dat ik vastzit in een donkere, akelige tunnel. Ik verlang ongeduldig naar het einde waar het licht aangaat en waar ik er eindelijk achterkom waarom ik steeds vastloop. Het telefoontje van mijn vriendin herinnerde me eraan dat mensen zich nu eenmaal weleens vergissen. En doordat ik ineens hardop moest lachen, zag ik alles door een heel andere bril.
Plotseling scheen de zon de donkere tunnel in en plaatste de dingen in perspectief. Ja, ik worstel vaak met mijn thesis en het gaat lang niet zo goed als ik had verwacht. Maar waarom verwachtte ik eigenlijk perfectie? Zelfs mijn meest favoriete bezigheden gaan immers niet altijd perfect. Ik denk aan een mislukte verjaardagsverrassing; aan mijn eerste poging om chai te maken (die was nauwelijks te drinken, maar mijn broer dronk het toch op). Er is een plekje in onze woonkamer dat rommelig is, hoe vaak je het ook opruimt, maar het krijgt een heerlijke studentenhuis-esthetiek als de zon erop schijnt.
Het was verfrissend om eraan herinnerd te worden dat onze onvolmaaktheden menselijk zijn
Het was verfrissend om eraan herinnerd te worden dat onze onvolmaaktheden menselijk zijn. Onder de post-met-foutje van mijn vriendin reageerden mensen met goedbedoelde plagerijtjes, alsof we er even aan herinnerd werden – en opgelucht waren – om in contact te komen met een ander onvolmaakt mens op een platform dat ons aanmoedigt om onze fouten weg te stoppen.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
