Foto Guy Ackermans Op een druilerige maandagochtend stap ik met de slaap nog in mijn ogen de bus in naar de Wageningen campus. Diep in gedachten verzonken, tuur ik uit het raam. Wanneer we stoppen voor een stoplicht, bedenk ik mij ineens dat taalpuristen je altijd verbeteren als je het woord ‘stoplicht’ zegt. Ik hoor het ze zo zeggen: ‘Het is niet stoplicht, maar verkeerslicht’. Nog herkauwend op deze irritatie, schrik ik op van een opmerkelijke beweging buiten de bus.
Op straat stapt een man midden op de weg uit zijn auto. Hij loopt langs onze bus naar de auto die achter hem staat te wachten voor het stoplicht. Ineens begint hij wild te gebaren tegen de vrouwelijke chauffeur. In eerste instantie lijkt het op een soort agressie, maar als ik het een tijdje aanzie, lijkt het meer alsof hij wanhopig de weg vraagt. Na een aantal verhelderende instructies loopt de man tevreden terug naar zijn auto.
Ineens begint de man wild te gebaren tegen de vrouwelijke chauffeur
Het volgende moment komt er een andere auto naast die van de vrouwelijke chauffeur tot stilstand. Het raampje gaat naar beneden en een enthousiaste groet vliegt de auto uit. Die wordt beantwoord met driftig gewuif. Hieruit maak ik op dat zij vriendinnen zijn. De vriendinnen wisselen wat opgewekte en verbaasde woorden uit en maken nog snel een BeReal. Ik moet glimlachen om dit aandoenlijke schouwspel. Dan springt het verkeerslicht op groen en begint de stalen massa weer op gang te komen.
De voorstelling is voorbij. Het toneel waar ik zojuist naar heb zitten kijken, verandert weer in asfalt. Wanneer ik uitstap bij de campus, vraag ik me af of dit ongeschreven script niet kan worden opgeschreven.
Philip Timmers (19) is eerstejaars bachelorstudent Internationale Ontwikkelingsstudies. Hij houdt van tuinieren en is altijd in voor een dolletje. Hij geniet van lezen op warme zomerdagen in de natuur.
