Foto Guy Ackermans De wasmachine dendert de trap af. TILLEN, TILLEN, galmt het door het trappenhuis. Gevolgd door JA, IK PROBEER HET, PAS OP! De buurman doet zijn deur open, of het wel gaat? We beloven dat het gaat. Nadat hij zijn deur weer sluit echoot het twee seconden later dat mijn vader nu echt moet oppassen, voordat hij doodgedrukt wordt door een wasmachine. Zo wil een mens niet gaan. De rouwadvertentie zou beschamend zijn.
Bezweet en vol beginnende blauwe plekken starten we drie uur later eindelijk de verhuiswagen. Na zo veel jaren in Wageningen heb ik een behoorlijke inboedel kunnen verzamelen. De week voor mijn verhuizing heb ik elke avond een vuilniszak aan oude troep weg kunnen doen, en toch moest voor wat overbleef de grootst mogelijke verhuiswagen besteld worden die je met een B-rijbewijs kunt besturen. Wanneer we de ruimte eindelijk leeg hebben, de vloeren geveegd zijn en alle kastjes zijn gecheckt is er een momentje plechtigheid nodig. Doei huis, doei straat, doei levendige studentengesprekken onder mijn slaapkamerraam, zes trappen zonder lift, stampende bovenburen, de kerkklokken die elk kwartier afgaan, hitsige duiven, de avondzon in de keuken en de Rijn om de hoek.
Mijn nieuwe plekje is in bijna elke zin anders. Het is op de negentiende verdieping (nu met lift) en geeft uitzicht over een grote stad met blinkende lichtjes en toeterende auto’s. De banden van mijn nieuwe fiets zijn zo goed opgepompt dat het hobbelen over de tramrails die de stad doorkruisen me hoofdpijn geeft. De duiven zijn vervangen door meeuwen en de Rijn door de zee, die ik vanuit mijn slaapkamerraam kan zien als het blauwe randje aan het eind van de stad. En niet alles verandert: de kersenbomen bloesemen evengoed in Wageningen als in China Town, de magnolia’s komen ook hier uit hun knoppen en ik word hier net zo vaak bijna aangereden als in Wageningen. Ooit zullen de scooters me te pakken krijgen.
Niet alles verandert: de kersenbomen bloesemen evengoed in Wageningen als in China Town
Vanaf hier fiets ik in vijftien minuten naar mijn stageplek bij het ministerie. Ik moest er nieuwe kleding voor kopen, mijn studentenkloffie is te ongepast. Deze overgangsfase tussen studeren en werken is vluchtig en magisch, niets permanent. Deze tijd volgend jaar zal ik zelfs mijn leven van nu nauwelijks herkennen en ik mis alles nu al. De verhuiskrassen op de wasmachine vereeuwigen mijn Wageningse verhalen en vertellen ze door aan Den Haag.
Dit is mijn laatste column voor Resource. Het afronden van verhalen vind ik – ook bij het schrijven van mijn columns – altijd het lastigste onderdeel. Dus ik houd het kort: doei!
Ilja Bouwknegt is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ze is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit.
Dit is Ilja’s laatste column voor Resource. Wij zien haar met tegenzin vertrekken als columnist, maar we wensen haar natuurlijk vooral veel plezier en geluk met alles wat komen gaat.
