Studeren is jaren zwoegen en midden in alle actie zitten, tot plots blijkt dat je over een maand al kan verhuizen. Wageningen uit! En óf ik blij zal zijn om hier weg te gaan. Niet verkeerd bedoeld, maar dat licht aan het eind van de tunnel voelt goed. Na de afwijzing voor de kerstvakantie voor die ene interessante stage – en het oog in oog staan met de metaforische Tijger, een columnist mag het drama soms wat aandikken – is het er toch van gekomen: een stageplek. Het was een kleine kans, en het zal bij een ander team zijn, maar ik ga naar Den Haag.
Mijn laatste maand in Wageningen is vooral gewijd aan heel veel schrijven. De afgelopen maanden heb ik voor mijn thesis allerlei boerenlobbyisten gesproken over de Europese Natuurherstelwet en al die interviews getranscribeerd en gecodeerd en nu mag ik mijn bevindingen opschrijven. Ik ben blij dat ik sociaal onderzoek doe en dat (heel veel) schrijven een belangrijk onderdeel is van dat soort onderzoek. Het liefst schrijf ik een boek over wat al mijn interviewees tegen me hebben gezegd over hoe zij vinden dat het écht zit met de boerensituatie in dit land.
Ik maak me klaar voor mijn thesis-eindsprint
Slechts één keer dreigde ik in een thesisdipje te komen. Na de brand in de Forumbieb kon ik mezelf daar niet meer elke dag heen slepen om te werken en ik vreesde het ergste voor mijn productiviteit. Ik heb mezelf eruit gewurmd door een anti-thesisdipprogramma op te stellen bestaande uit een variatie aan beloningen (van wandelingen tot een Twix-reep), uitdagingen (probeer eens te werken met de laptop op de vloer), verschillende settingen (schrijf bij kaarslicht, vanuit de badkamer) en motiverende gedachten (ik vergeef mezelf als mijn thesisproces niet zo verloopt als ik had gepland). Voor het geval mijn thesisbegeleiders dit lezen: ik zit weer elke dag in de Forumbieb verwoed te tikken in mijn Word-document, ik beloof het jullie. Al check ik nu net iets vaker of er toevallig al een leuke studio staat op de studentenhuisvestingsite van Den Haag.
Als je midden in je studententijd zit, lijkt het alsof er slechts zo af en toe een horde te nemen is. Maar als ik nu achterom kijk, lijken de laatste paar jaar een mega-obstakelparcours aan deadlines, tentamens en allerlei zelfopgelegde sociale verplichtingen. Ik heb alle proeven tot dusver heelhuids doorstaan, dus wat is er nog eentje extra? Ik maak me klaar voor mijn thesis-eindsprint. Daarna ligt de laatste opgave al klaar in de vorm van mijn stage. Ik ben nog niet klaar, maar ik ben heel, heel dichtbij. Ik kan de zee al ruiken.
Ilja Bouwknegt is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ze is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment zijn keramieken en Japanse literatuur aan de beurt, maar schrijven blijft favoriet.
