‘Ik heb slecht nieuws’, klinkt de stem van mijn zus voordat ik hallo heb kunnen zeggen. Ik houd de telefoon dicht tegen mijn oor terwijl de rest van haar zinnen er razendsnel doorheen komen, haar woorden buitelend over elkaar heen. Als het gesprek over iets anders was gegaan, had ik haar waarschijnlijk nauwelijks begrepen, maar de vier woorden waarmee zij het gesprek begon, zetten mijn zintuigen op scherp. Zo kon ik alles ontcijferen wat ze zei, en ook alles wat ze niet zei.
Een van de eerste dingen die ik moest accepteren toen ik uit huis ging, was dat ik niet langer deel uitmaak van de dagelijkse beslommeringen van mijn familie, en zij niet van de mijne. In het beste geval krijgen we de hoogtepunten van elkaars week te horen. Ik mis die kleine gesprekjes waardoor je weet hoe het echt met iemand gaat. En ik ben zo bezig met mijn eigen drukke, dagelijkse bezigheden, dat ik hoogstens kan hópen dat iedereen om wie ik geef goed voor zichzelf zorgt. Maar in mijn achterhoofd houd ik er altijd rekening mee dat er op een dag een onheilstijding kan komen. En die kwam.
Maar in mijn achterhoofd houd ik er altijd rekening mee dat er op een dag een onheilstijding kan komen. En die kwam
Het gesprek was vrij kort. Een naast familielid was ernstig ziek geworden, hij krijgt medische hulp maar dat is alles wat we op dit moment weten. Helaas heb ik nu de leeftijd waarop de familieoudsten, nou ja, oud zijn. En ik heb ook genoeg van het leven gezien om te weten dat je geen oudere hoeft te zijn om een levensbedreigende ziekte te krijgen. Je zou dus denken dat ik niet onvoorbereid ben op slecht nieuws. Het punt is alleen dat je wel voorbereid kunt zijn om een ton bakstenen tegen je aan te krijgen, maar het vóelt ook daadwerkelijk zo als het gebeurt.
Na het telefoontje leef ik in twee werelden tegelijk. In de ene wereld staat alles op het punt in duigen te vallen en in de andere blijft mijn agenda voorlopig ongemoeid. Een groot deel van mijn energie gaat zitten in het voorkomen dat mijn gedachten afdwalen in steegjes van onafgemaakte gesprekken, verdriet en slechte prognoses. De afstand vormt een frustrerend en onoverkomelijk obstakel, maar blijkbaar kan verdriet reizen. Net als licht. Want wat net zo gemakkelijk naar boven komt, zijn de herinneringen aan de kracht van degene over wie ik me nu zorgen maak. Vanaf mijn kindertijd heb ik gezien hoe hij, en anderen die ik al verloren heb, hun strijd met gratie en humor vochten. En het dringt opeens pijnlijk tot mij door dat zij ons daarmee jarenlang hebben voorbereid om hetzelfde te doen, ook als zij er niet bij kunnen zijn.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
