Het is eigenlijk een logistieke nachtmerrie. Drie weken lang pas ik op een kat in Wageningen. Ik krijg betaald voor het voeren en gezelschap houden van het schuwe beestje – in theorie een bijbaantje bij uitstek voor de gemiddelde kattenliefhebber die druk bezig is met haar thesis. ’s Ochtends fiets ik naar de kat, ontbijt ik daar, probeer ik de kat te aaien voordat hij wegvlucht, dan fiets ik naar de bieb om aan mijn thesis-proposal te schaven, daarna weer terug naar de kat (avondeten en nog een poging tot knuffelen) en uiteindelijk fiets ik naar mijn eigen huis en eigen bed. De kat woont op de heuvel. En ik ga overal heen op mijn armetierige studentenfiets.
Naast de verscheidende mankementen is de fiets vooral ontzettend luidruchtig. De ketting moet nodig geolied worden maar daar heb ik echt geen tijd voor, er zit een dynamo op (heel fijn, ik heb ook geen zin om de batterijen in mijn lamp te moeten vervangen) maar die dynamo klinkt een beetje als een combinatie brommer-fatbike, en achterop klappert het spatbord. Wanneer je de rechter handrem indrukt maakt de fiets zo’n oorverdovend krijsend geluid dat alle ogen op straat direct op mij gericht zijn omdat het klinkt alsof een eeuwenoude draak is ontwaakt (en hij is woest). Er zit een bobbel in de achterband waardoor ik met elke slag van het wiel op en neer hobbel alsof ik op een paard zit. Maar: het geluid komt ten goede aan mijn verkeersveiligheid – iedereen hoort mij aan komen ratelen.
De vorige keer dat ik bij de fietsenmaker was, verzuchtte hij: ‘Weet je zeker dat je de fiets wilt laten maken? Ik zou hem liever total loss verklaren
De fiets is minstens twintig jaar oud en is (uiteraard) tweedehands op de kop getikt voor net iets meer dan honderd euro omdat er drie versnellingen op zitten. Makkelijk, voor als je De Wageningse Heuvel op moet. De versnellingen doen het meestal, maar moeten om de haverklap gemaakt worden. De vorige keer dat ik bij de fietsenmaker was, verzuchtte hij: ‘Weet je zeker dat je de fiets wilt laten maken? Ik zou hem liever total loss verklaren’. Mooi niet! Maak dat ding! Ik moet namelijk komende week bij nóg een ander adres op iemands kat passen. Al had ik daar misschien geen ja tegen moeten zeggen, want nu zit er nog een extra adres in mijn logistieke nachtmerrie.
Maar ik blijf vertrouwen op mijn verschrikkelijke, maar nog steeds werkende, fiets die me ontelbare kilometers heeft getransporteerd de afgelopen vijf jaar. Ik zal ermee op en neer moeten fietsen (ratelen, brommen, klapperen, piepen en hobbelen) tussen de twee katten, de bieb en mijn bed tot ik er dood bij neerval. Of mijn studentenfiets dat doet.
Ilja Bouwknegt (25) is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ilja is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment is haken aan de beurt, maar schrijven blijft een favoriet.
