Leden van studentenweerbaarheid Transvaal lopen de Nijmeegse Vierdaagse en starten ‘s ochtends vroeg aan hun dagelijkse veertig kilometer. Foto Transvaal Achttien studenten van de Wageningse studentenschietvereniging Transvaal – ondervereniging van Ceres – lopen deze week de Nijmeegse 4Daagse. ‘Als je 160 kilometer loopt in vier dagen gaat er vanzelf wat pijn doen.‘
Deze week is in Nijmegen het grootste meerdaagse wandelevenement ter wereld: de Vierdaagse. De Vierdaagse bestaat al meer dan honderd jaar en was initieel een tocht voor militairen, om hun conditie op te bouwen. Ook in de moderne uitvoering doen er jaarlijks veel militairen mee – van over de hele wereld. Studentenweerbaarheid Transvaal loopt mee in een detachement van Defensie.
Een van de lopers is Stijn Zijtregtop. Het is zijn derde Vierdaagse. Zijtregtop staat Resource donderdagavond te woord.
Hoe gaat het?
‘Naar verhouding relatief goed. We zijn dinsdagochtend met achttien studenten gestart. Daar zijn er nu nog vijftien van over en voor één iemand is het twijfelachtig of ze morgen van start gaat. Die moesten we vandaag letterlijk over de finish dragen.’
Doen jullie elk jaar mee met de 4Daagse?
‘Ja in principe wel. Wij zijn de zogenoemde studentenweerbaarheid in Wageningen en proberen de banden warm te houden tussen studenten en Defensie. Wij helpen ze bijvoorbeeld bij oefeningen, als zij een oefenvijand nodig hebben. In ruil daarvoor mogen wij dingen doen bij Defensie, waaronder de Vierdaagse lopen.’
Dat is voor jullie anders dan normale mensen die de Vierdaagse lopen?
‘Klopt, we lopen volgens de regels van Defensie. Dat houdt in dat we allemaal in tenue wandelen en dat we in de dorpen en steden in formatie lopen. De mannen dragen daarnaast een tas mee met tien kilo bepakking. Die kilo’s moeten er aan het einde van de tocht nog steeds inzitten, je mag ‘m dus niet vullen met water en dat opdrinken. Mijn tas is gevuld met een zak potgrond en wat pakken rijst.’
‘We slapen net als alle militairen ook in Kamp Heumensoord, net buiten Nijmegen. Daar staat een grote tent met misschien wel honderd bedjes en EHBO-mensen die klaar zitten om alle blaren door te prikken. Ze kunnen je voeten daar ook intapen en er is een huisarts en een fysiotherapeut. Er wordt goed voor ons gezorgd; dat mag ook wel, want als je 160 kilometer loopt in vier dagen gaat er vanzelf wat pijn doen.’
Hoe hebben jullie je voorbereid?
‘Niet iedereen heeft evenveel getraind. Ik heb zo’n 140 kilometer in de benen, maar er zijn ook mensen die maar twintig of dertig kilometer aan trainingskilometers hebben gemaakt. Je merkt wel dat degenen die meer getraind hebben, zich er nu beter doorheen slaan. Het is voor mij de derde keer, dus ik weet een beetje wat ik kan verwachten. Veel mensen die de Vierdaagse nu voor het eerst lopen, hebben het echt heel zwaar. Dat is de consequentie van weinig trainen.’
De vierde, laatste dag wordt dit jaar aangepast vanwege de warmte. Voor jullie betekent het dat de bepakkingseis vervalt?
‘We hoeven inderdaad niet meer de tien kilogram mee te dragen, maar onze route blijft hetzelfde. Voor de vrouwen verandert er niks, want die liepen al zonder bepakking. We moeten ook onze tenues gewoon aanhouden, met de groene jas en broek en het groene onderhemd. Dat komt voort uit het concept uniformiteit, dat iedereen er hetzelfde uit moet zien. De mannen gaan dus wel gewoon hun rugzakken dragen, maar zonder het dode gewicht. In de rugzak zit ook onze waterzak, dus het is wel prettig om die mee te nemen.’
‘Het vervallen van de bepakkingseis betekent dat er nog wel ruimte is om toch bepakking mee te nemen. Er is één kerel in ons detachement die dat overweegt. Ik heb de Vierdaagse zelf al twee keer uitgelopen en ik hoef aan niemand meer wat te bewijzen, dus ik haal het er gewoon lekker uit.’
