We stevenden met z’n allen op het ideologische midden af. Goed, dat was het hele púnt: we zouden in de onderhandelingssimulatie tot akkoorden komen waarin we gezamenlijk ‘waarde creëerden’. Iedereen zou iets krijgen, en iedereen zou tot een akkoord moeten komen, al waren we het over letterlijk alles oneens. Daardoor moesten we allemaal dus bepalen welke puntjes voor onze partij nou echt het belangrijkst waren en voor welke je de ideologische standpunten even kon laten varen – hopelijk in ruil voor het gemeenschappelijk (fictieve) goed.
Na afloop voelde het een beetje viezig, kleefde er iets aan mij. Iedereen aan tafel was een andere rol toebedeeld, ik kroop in de huid van een vertegenwoordiger van een kleine ngo voor organische boeren. Mijn strategie was om gezien te worden als verbinder, iemand die volgende keer nog eens wordt uitgenodigd om dan hopelijk nog meer sympathie op te kunnen wekken voor mijn standpunten. Ik zou niet al te hard gaan duwen, want mensen moesten mijn partij aardig blijven vinden. Struikelend over mijn woorden en met de ene na de andere handreiking heb ik dat doel bereikt in de onderhandelingen. Alle partijen aan tafel waren tot gezamenlijke akkoorden gekomen, maar we hadden er allemaal heel (heel) veel voor moeten inleveren. Mijn standpunten en harde lijnen waren dusdanig afgezwakt, dat ik oprecht voelde mijn fictieve achterban te hebben teleurgesteld. Ik kon mezelf troosten met de gedachte dat ik tenminste niet de zakelijke belangen van Monsanto of Syngenta had moeten vertegenwoordigen – het kan viezer.
Ik kon mezelf troosten met de gedachte dat ik tenminste niet de zakelijke belangen van Monsanto of Syngenta had moeten vertegenwoordigen
Al was het een spel, de ervaring en het viezige gevoel daarna lieten me met vragen zitten. Is dit hoe het voelt om een vertegenwoordiger te zijn voor iets wat je hart aangaat? Hoe kan je je opvattingen zo overbrengen dat je niet als hardliner wordt weggezet maar als principieel? (Hint: voor vrouwen is dit lastiger.) En is het altijd belangrijker om aan de onderhandelingstafel te blijven zitten, zodat je hoe dan ook – al is het maar een klein korreltje – macht blijft houden? Het leek pijnlijk veel op het ‘echte leven’. Na de simulatie zetten we onze telefoons aan, en was er een nieuwe regering. Een die niemand lijkt te willen. Is dit nou waar er zeven maanden over onderhandeld is?
Ilja Bouwknegt (25) is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ilja is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment is haken aan de beurt, maar schrijven blijft een favoriet.
