Oh, Wageningen, de stad die de Felix Landsman heeft geschapen en van wie de bewoners nu de rijpe vruchten in de vorm van deze columns plukken. De stad waarin ik me mijn eerste jaar helemaal het mannetje voelde omdat ik elke dinsdag met een groen gestreepte das op de Grebbedijk loeistrak stond af te pilsen. Tot ik besefte dat dat ook maar een goed verhaal was dat we elkaar vertelden. Waar ik voor het eerst met grote pupillen mijn vrienden uitvoerig knuffels gaf, maar waar ik ook nooit verder ben gekomen dan het zijn van een hopeloze romanticus.
Het is geen hyperbool als ik zeg dat Wageningen me heeft gevormd tot wie ik nu ben. Uiteraard, als kind vond ik het ook al drie keer niks dat de Amazone elke vijftien seconden een voetbalveld kleiner wordt, maar dat ik me tegen het hele huidige economische en maatschappelijke systeem zou keren, was moeilijk te voorspellen. Alvast bedankt Wageningen, ik zal nooit meer hetzelfde naar de wereld kijken.
Wageningen is zo’n plek waar je je soms net wat te goed thuis voelt
Dit is de plek waar ik mijn beste en mijn raarste vrienden heb ontmoet, waar ik in de leukste huizen en de meest groezelige gangen heb gewoond, en waar ik te vaak het moment heb beleefd waarop ik moest bedenken of, en op wat voor manier, ik een op me aflopende vage bekende van een dronken avond drie jaar geleden moest groeten.
Voor mij is Wageningen als een soort warme deken. Misschien zelfs zo’n elektrische. Die in de fik kan vliegen als je ‘m te lang gebruikt. Ik bedoel te zeggen dat Wageningen zo’n plek is waar je je soms net wat te goed thuis voelt. Waar je je chill kan voelen over dat je iets goeds probeert te doen, terwijl je lekker compleet afgesloten bent van alle ellende in de wereld. Waar het ook wel makkelijk te vergeten is dat die wereld überhaupt bestaat.
Voor mij wordt het langzaamaan tijd om (voorlopig) deze warme deken van me af te gooien. Om even geen warme knuffels, maar koude blikken van de mensen om me heen te ontvangen. Ik vind dat we ons niet te lang comfortabel moeten nestelen in onze warme dekens. Dus tijd om de koude buitenwereld te omarmen en om hopelijk wat van die warme Wageningsheid te verspreiden.
Felix Landsman (23) is ex-masterstudent Environmental Sciences, die nu zijn geluk beproeft in een vrije master gericht op omgevingssociologie, en ambiërend avonturier. Hij is vaak op zoek naar iets.
