Vorige week werd ik verrast door een felle straal zonlicht die mijn kamer hier in Wageningen binnensloop. De gele straal trok een pad over mijn kleurige vloerkleed en stopte bij de koffer waarin ik al mijn winterkleren wilde inpakken. Zittend in de warmte van de zon, sloot ik mijn ogen en waande me bijna thuis in Zuid-India.
Nog niet eens zo heel lang geleden had ik een soortgelijk moment met dezelfde koffer die toen ook leeg en open voor me lag. Het was eind augustus, ik had net mijn Nederlandse visum gekregen en zou de volgende dag van Bangalore naar Amsterdam vliegen. Ik kon het inpakken niet langer uitstellen.
Mijn voornemen om een master in het buitenland te gaan doen, zorgde ervoor dat ik veel grote beslissingen over mijn leven moest nemen, zoals de financiële investering in mijn studie en alles wat daarbij komt kijken. Het leidde ook tot honderd kleinere beslissingen, zoals wat ik mee de wereld over zou nemen. Van de luchtvaartmaatschappij mocht ik 26 kilo van mijn huidige leven meenemen naar het nieuwe. Wat te kiezen?
Van de luchtvaartmaatschappij mocht ik 26 kilo van mijn huidige leven meenemen naar het nieuwe. Wat te kiezen?
Naast de koffer lag een kleine berg spullen die ik van goedbedoelende vrienden en familie had gekregen. Terwijl ik in de lege koffer staarde, vroeg ik me af wat het zou betekenen als ik sommige dingen achter zou laten. Zou het betekenen dat ik minder van de gever hield? Zou het op een of andere manier betekenen dat ik ze achterliet terwijl ik verder ging?
Die dag was de lucht stralend blauw en de heldere zonnestralen stroomden door de ramen en schitterden op de muren. De bladeren van de jamunboom, die bij het huis staat, ritselden af en toe als de vogels er zich een weg doorheen baanden om zich tegoed te doen aan het sappige, paarse fruit. Mijn hond Thor lag vlakbij me te snurken. Het vrolijke gelach van mijn neefje klonk door het huis. De dingen die van een huis thuis maken.
Even schoot de gekke gedachte door me heen dat ik alles – de zonneschijn, de geluiden, de snurkende hond, de heerlijke traagheid en de zwoele namiddag – in mijn koffer zou stoppen en die snel zou dichtritsen. Ik zou nooit door de douane komen.
Onstuimig gelach uit de kamer naast mij doorbrak mijn dagdroom. Het kostte me een minuut om in het heden terug te keren. Geuren van de maaltijd die gemaakt werd, zachte muziek op de achtergrond en mijn huisgenoten die me aan tafel riepen. Een nieuw huis. Meer dingen die niet in mijn koffer passen als ik terugvlieg.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
