Ongeveer één week van ons ACT-project* is gewijd aan het vinden van mensen om te interviewen. We proberen beleidsmedewerkers te bereiken, het liefst van het ministerie van LNV. Dat houdt in: tachtig mailtjes sturen, dertig automatische out-of-office berichten, nog zo’n dertig genegeerde mailtjes en de overigen die wel interesse hebben, maar zich niet per se geroepen voelen om een uur lang met twee studenten aan tafel te zitten.
Het mail-offensief naar het ministerie eindigt pas aan het eind van de week, wanneer we eindelijk een positieve reactie krijgen. Wat volgt is de meest vrolijke e-mail die ik ooit van een beleidsmedewerker had verwacht te krijgen: ‘Ja hoor, heel graag! Willen jullie ook mijn directie zien? Wat gezellig!’ We besluiten met de hele groep naar Den Haag te gaan en dus niet met twee, maar met vijf mensen die ene vrolijke beleidsmedewerker te interviewen. Alles voor een uitje. Met ACT zit je al snel wekenlang in hetzelfde kleine lokaaltje. We willen heel graag het uitzicht van de zevende verdieping van Forum vervangen door het grijsgroene landschap vanuit een treinraam.
We besluiten met vijf mensen die ene vrolijke beleidsmedewerker te interviewen. Alles voor een uitje
We zijn op alles voorbereid voor ons interview in Den Haag. We hebben onze interviewvragen toegespitst op de interviewee, we zijn aangemeld bij de balie, we hebben onze identiteitskaarten bij ons, we hebben (redelijk) nette kleding aan. Toch is er één factor waar we geen rekening mee hebben gehouden in al onze voorbereidingen: het weer. We moeten twintig minuten lopen van het station naar het ministerie. Het blijkt een barre tocht, het komt met bakken uit de lucht. Niemand van ons heeft een capuchon of een paraplu. Het water verzamelt zich op de daken en wordt vervolgens door de harde wind in ons gezicht geblazen, als een gratis watervaldouche.
Als we eenmaal volslagen doorweekt aankomen, kijkt de vrouw achter de balie ons onderzoekend en een beetje meewarig aan. Ze wijst ons de WC zodat we ons haar kunnen uitwringen. ‘Onze’ beleidsmedewerker komt ons zo halen, zegt ze. We wachten terwijl we staan te druipen op de gladde vloer in de hal.
We wachten terwijl we staan te druipen op de gladde vloer in de hal
Ze is te laat, want ze had problemen met haar gehoorapparaat. Goedgemutst negeert ze onze kletsnatte kleding en ze schudt ons enthousiast de hand. ‘Ik ga over een maand met pensioen’, zegt ze. ‘Ga alvast even zitten. Of zal ik jullie de koffiehoek laten zien, voor wanneer jullie hier later komen werken?’ Ze vindt een zak Haribo-snoepjes in de koffiehoek, van een andere medewerker. ‘Maar ook voor jullie, voor de lange reis. Ik vind het altijd geweldig om studenten te ontvangen. Wat willen jullie van me weten?’ Op slag zijn we onze barre tocht vergeten. Als iedereen in Den Haag zo was, zouden we bijna overwegen om hier ook te gaan werken. Later.
*In het vak Academic Consultancy Training (ACT) werken masterstudenten van verschillende opleidingen samen als consultants voor een echte opdrachtgever.
Ilja Bouwknegt (25) is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ilja is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment is haken aan de beurt, maar schrijven blijft een favoriet.
