De knipperende cursor staart mij wezenloos aan. De pagina op het scherm is verder leeg. Ik staar terug, maar de cursor geeft geen kick. Lange papers met veel tekst kunnen intimiderend zijn. Het omgekeerde, een compleet lege pagina, net zo goed. Al die leegte moet ik vullen met mijn creativiteit. Heb ik het in me, zit het in m’n hoofd, en krijg ik het uit mijn vingers? Zomaar een gevoel dat ik wel eens heb gehad tijdens het schrijven van de 48 columns die ik voor Resource heb gemaakt. Maar, eenmaal schrijvend is het een heerlijk proces. Al is het soms een uitdaging om de juiste balans te vinden.
In mijn columns wil ik soms prikkelen en opiniëren, maar niemand beledigen of kwetsen. Een balanceeract. Resource heeft op dat vlak wel eens flinke kritiek gekregen in 2023. Om voor mezelf te bepalen hoever ik wil gaan in mijn uitingen, gebruik ik een stelregel geïnspireerd op columnist Angela de Jong – die van de veelgelezen en kritische TV-columns in het Algemeen Dagblad. De stelregel is: ik moet mijn column met een prettig gevoel kunnen voorlezen aan de mensen over wie mijn kritiek gaat. Deze stelregel werd op de proef gesteld.
Ze begon nietsvermoedend mijn eigen tekst, die dus over haarzelf ging, luidkeels voor te lezen
Mijn columnserie ‘Is er leven na het studeren’, over mijn eerste kennismaking met het 9 tot 5-kantoorleven tijdens mijn stage, was net koorddansen. Enerzijds wilde ik verhalen delen over de beslommeringen van het kantoorleven zonder een blad voor de mond te nemen. Hoe opzienbarender, hoe interessanter. Anderzijds wilde ik ook graag een baanaanbod krijgen na mijn stage; je snapt het spanningsveld. Mijn houvast, mijn stuk drijfhout in de zee van mogelijk zelfbeschadigende creatieve content: het Angela-de-Jong-principe.
Ik schreef over wat organisatorische issues die ik als nieuw persoon in de organisatie tegenkwam. Zo schreef ik dat ik – per ongeluk – niet was uitgenodigd voor het bedrijfsuitje. Een beetje ongemakkelijk, ook voor die persoon die mij vergat uit te nodigen. Moest ik dit wel opschrijven? Ik schreef het op. Enkele weken later kwam het moment dat mijn stelregel zich moest bewijzen.
De persoon die mij had moeten uitnodigen, pakte op mijn afscheidsborrel mijn columns erbij. Ook die grappig-kritische column over hoe zij mij niet had uitgenodigd voor het bedrijfsuitje. Ze begon nietsvermoedend mijn eigen tekst, die dus over haarzelf ging, luidkeels voor te lezen. Zou dit beledigend zijn of schaamte opwekken? Gelukkig werd er slechts hard om gelachen. Missie geslaagd.
Steven Snijders (26), net afgestudeerd MSc Economie en Beleid en nu in het niemandsland tussen studeren en het werkzame burgerleven, neemt je mee in het post-student tijdperk.
