Hoe kom je in Wageningen terecht?
‘Ik wilde al sinds ik klein was zoölogie studeren, maar dat is in Griekenland niet mogelijk. Ik ging naar Bangor, een klein dorpje in Wales, om mijn bachelor doen. Dat was misschien wel de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Bangor is veel kleiner dan Wageningen, het heeft ongeveer tienduizend inwoners. Daar studeren was geweldig, en de mensen die ik daar heb leren kennen zijn wellicht de beste vrienden die ik heb. Het was het begin van een reis vol mooi leermomenten en ervaringen.
‘Tijdens corona ben ik me gaan verdiepen in het behoud van bos. Ik wilde natuurbehoud bekijken vanuit een holistisch perspectief en Wageningen was de enige plek waar een breed scala aan vakken, die bij mijn wensen passen, wordt aangeboden. Hier kan ik me verdiepen in ecologie, sociologie, politiek en meer, en al die invalshoeken samen laten komen in een opleiding. Ik was verbijsterd toen ik naar de ranking keek. Hoe kan een plek zonder bossen toch zulk geweldig onderwijs aanbieden over bos- en natuurbehoud?
Hoe is je ervaring hier tot nu toe?
‘Zowel emotioneel als intellectueel ‘vol’. Soms voel ik mijn hersenen bijna letterlijk groeien. Dat is geweldig en tegelijkertijd heel vermoeiend. De mensen die ik heb ontmoet en de relaties met anderen maken dit een bijzondere tijd. Het vliegt voorbij, maar ik probeer er ten volste van te genieten.’
Uiteindelijk gaat het allemaal om rechtvaardigheid, zowel voor de omgeving als voor de mens
‘Vorig jaar, mijn eerste jaar in Wageningen, had ik een bijzondere ervaring. Een van onze docenten, die zowel filosoof als ecoloog is, zei: ‘Deze milieucrisis, en alle crises eigenlijk, zijn uiteindelijk een crisis van de ziel, van de mensheid. Het omvat niet alleen hoe we met de natuur omgaan, maar ook hoe we met elkaar omgaan. We moeten daarom veranderen hoe we met elkaar en met deze wereld omgaan.’ Vanaf dat moment had ik het gevoel dat de puzzelstukjes in elkaar vielen. Bijvoorbeeld: als we een bos willen beschermen is de gebruikelijke aanpak mensen de toegang tot dat bos te ontzeggen. Maar als je ook mensen die er al eeuwenlang wonen de toegang ontzegt, breng je hun welzijn, hun cultuur en hun leven in gevaar. Daarom moeten we breder kijken. We moeten spreken voor hen naar wie veel te lang niet is geluisterd en achterhalen wat hun behoeften zijn. Uiteindelijk gaat het allemaal om rechtvaardigheid, zowel voor de omgeving als voor de mens.’
Waar ga je over schrijven?
‘Mijn eerste column gaat over geldzorgen. Die kunnen je plezier behoorlijk in de weg zitten. Ik schrijf vanuit mijn eigen perspectief, maar ik weet dat dit een ervaring is die veel studenten hebben. In de toekomst wil ik schrijven over onderwerpen die te maken hebben met welzijn, menselijke verbinding, onrecht op het gebied van omgeving en maatschappij, en andere zaken die me na aan het hart liggen. Ik hoop dat mijn stukken anderen het gevoel geven dat ze gezien worden, of anderen wellicht aan het denken zetten. Ik hoop dat ze ons nader tot elkaar brengen, zelfs als we elkaar nooit in het echt zullen tegenkomen.
Lees Nefeli’s eerste column hier.
