Ze denken dat ik lieg. Dat ik ze keihard in de zeik neem. Als ik dit aan anderen vertel, geloven ze er niks van. Maar ik vind het echt leuk. Ik houd ervan om goed op mijn bek te gaan tijdens de wintersport. Mijn motto: een dag niet gevallen is een dag niet geskied.
Een vriendin van mij kon door het wintersporten maandenlang amper lopen en moest haar geplande veldonderzoek helemaal omgooien. Een andere vriend kreeg een hersenschudding. Dat dit onheil ook het gevolg kan zijn van een valpartij is, objectief gezien, een angstaanjagend idee. En toch houd ik ervan een mooie buikschuiver te maken in de sneeuw. Ik zoek het zelfs op. Ongezond verlangen tot zelfdestructie? Dat valt denk ik mee.
De hele dag focussen op ‘niets verkeerd doen’, in opperste concentratie, wie wil dat nou?
Een val is alleen toelaatbaar en ‘leuk’ in specifieke omstandigheden. Zijn er mensen in de buurt, of ga ik te snel, zorg ik in opperste concentratie dat ik niet val. Maar de hele dag focussen op ‘niets verkeerd doen’, in opperste concentratie, wie wil dat nou? Je wilt toch jezelf uitdagen, je eigen grenzen opzoeken, en zo leren hoe het samenspel van snelheid, evenwicht en kracht werkt? Testen wat je wel en niet kan? En die beschermende uitrusting, die staat anders toch ook maar in zijn hemd?
Wanneer mijn rug verandert in een slee en ik mij tollend en draaiend afvraag wat onder en boven is, voel ik me echt klaarwakker. Het is een kunst om goed te vallen. Goed nadenken: waar komt kracht op, hoe kan ik de (g-)krachten het beste ‘uitsmeren’, zoals bij een judorol? Ondertussen beeld ik me in hoe komisch mijn valpartij eruit moet zien.
Ik beeld me in hoe komisch mijn valpartij eruit moet zien
Ik zou kunnen zeggen: dit verhaal gaat niet over skiën. Ik kan niet eens skiën en ga dat nooit doen. Dit verhaal is een metafoor voor het leven. Vallen hoort nou eenmaal bij het leven. Dat zou ik kunnen zeggen. Maar ik ben geen motivational speaker en dit is een Resource–column, geen LinkedIn-post. Vallen in het echte leven is achteraf vast leerzaam, maar natuurlijk helemaal niet leuk (lees de Resource-rubriek ‘Falen & Opstaan’ er maar eens op na). Dit verhaal gaat gewoon honderd procent over skiën. Geloof jij me nog, of denk je ook al dat ik lieg? Ik wilde je alleen maar even op het verkeerde been zetten. Net als mezelf, tijdens het skiën. Over een week mag ik weer.
Steven Snijders (26), net afgestudeerd MSc Economie en Beleid en nu in het niemandsland tussen studeren en het werkzame burgerleven, neemt je mee in het post-student tijdperk.
