Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer Edwin Alblas, universitair docent bij de leerstoelgroep Recht (Law Group).
‘Een jaar geleden werd ik als docent voor het eerst verantwoordelijk voor een vak. Het ging best goed, maar het was een drukke tijd. Hoe verder de colleges vorderden, hoe meer ik achter de feiten aanliep. Maandag zou het volgende college zijn en zondagmiddag nam ik de slides nog even door. Ik dacht dat ik die al helemaal had voorbereid, maar toen bleek dat ik maar drie van de vijftig slides had gemaakt. Tot drie uur ’s nachts heb ik eraan gewerkt.
De volgende ochtend, op Blue Monday, miste ik de bus naar de campus. Met driehonderd studenten propte ik me in de volgende. Ik kwam net op tijd aan en begon mijn college. Tijdens de eerste slides ging alles goed, maar toen kreeg ik het opeens heel warm en werd ik misselijk. Ik voelde negentig paar ogen op me gericht. Ik moest hier weg. Ik deed alsof ik gebeld werd en liep de zaal uit. Op de wc kwam ik op adem.
Het college heb ik wonder boven wonder afgemaakt, maar elk volgend college had ik podiumangst. Na de eerste slides kreeg ik het warm en werd ik bang voor weer een paniekaanval. Ik dacht dat ik nooit meer colleges kon geven, dat ik mijn baan moest opzeggen – terwijl ik lesgeven juist zo leuk vond. Een beetje zenuwen is nuttig, maar dit was niet meer functioneel.
Ik zocht hulp bij een mentor van Basis Kwalificatie Onderwijs en een coach. Ik zorgde voor rustmomenten tijdens mijn colleges waarin ik de aandacht naar de studenten verlegde, bijvoorbeeld met een vraag of filmpje. Ik maakte het minder groot: als het eens niet lekker ging en ik vijf minuutjes nodig had, was ik daar open over tegen mijn studenten. Na drie colleges was ik uit de overlevingsstand. Ik kon er weer van genieten. Wat destijds voelde als falen, kan ik nu zien als een slechte dag.’
