Wij Wageningse studenten worden opgeleid met de bedoeling om kenniswerker (een idiote term voor ‘wetenschappelijk opgeleid mens’) te worden. Door het aannemen van een kritische houding jegens alles waarvan we altijd dachten dat het waar zou zijn. Dit had mijn homie René Descartes al door in 1641 in zijn Meditaties over de Eerste Filosofie, waarin hij zich afvroeg of hij zelf eigenlijk wel bestaat.
De (westerse) empirische wetenschappelijke methode, die in 1620 door Francis Bacon in Novum Organum was ingeleid, houdt in dat de kenniswerker een hypothese opstelt en experimenten uitvoert om deze te ontkrachten. Als dat lukt, moet de hypothese worden veranderd. Lukt het niet, blijft de hypothese staan en zijn we een klein stapje dichter bij de waarheid.
Laatst besloot ik een wetenschappelijk experiment op mezelf uit te voeren. De hypothese die ik opstelde was: ‘Nederland heeft geen cultuur’. De methodologie die ik gebruikte was carnaval vieren in Maastricht. Het was een vrij spontaan en radicaal besluit om dit gevaarlijke experiment uit te gaan voeren, maar nadat alle ethische bewaren overwogen waren, ging ik er toch mee door. De dag begon in de trein van Nijmegen naar Maastricht. Nadat alle commerciële Brabantse carnavalstoeristen er na Eindhoven Centraal uitgefilterd waren, konden de observaties beginnen.*
Het was, in naam van de wetenschap, genieten van de pracht en praal die de Maastrichtse carnavalsklasse te bieden had
Al gelijk merkte ik op dat de mensen zich hier in culturele weelde waadden. De plastic bananenpakken en hergebruikte oktoberfest-outfits van de feestwinkel maakten plaats voor creatief samengestelde haute couture. Elk kostuum was uniek, overdacht en niet zomaar in de winkel te verkrijgen.
Omdat de trein op elk station een hoop aangeschoten cultuurproevers erin en eruit moest laten en volledig overbevolkt was, was het zaak dat we onszelf na het uitstappen snel konden voorzien in de drie basisbehoeften van de mens: voedsel, hydratatie en alcohol. En eenmaal opgesteld naast de optocht, in de roes van twee halve leo’s achter de huig op zondagmiddag, was het, in naam van de wetenschap, heerlijk genieten van de pracht en praal die de Maastrichtse carnavalsklasse te bieden had.
En over het al dan niet lichtelijk overmatige alcoholgebruik wil ik nog even het volgende kwijt: op welk hedendaags volksfeest wordt niet een klein biertje te veel gedronken? Ik wil jullie graag vertellen welke fases ik tijdens dit experiment nog meer heb doorlopen naast het over elkaar strompelen bij een potje Twister, het bijna flauwvallen door een stukje snus op mijn tandvlees, en het eindeloze zoeken naar verdwaalde vrienden zonder intern kompas, maar dat laten mijn geheugencellen helaas niet toe.
Conclusie van het experiment: de hypothese is afgewezen. Tijdens mijn veldwerk heb ik meer dan genoeg bewijs verkregen voor het tegenovergestelde. Daarom erken ik vanaf nu ook Limburg als een echte provincie. We kunnen een hoop van ze leren!
*Belangrijke noot: voor dit experiment tel ik Limburg even wél bij Nederland
Felix Landsman (22) is vast-ooit-afgestudeerd masterstudent Environmental Sciences en ambiërend avonturier. Hij is vaak op zoek naar iets.
