Ik ga niet vaak meer naar huis. Of thuis-thuis, welke terminologie je ook gebruikt. Het huis is nog onder constructie, het is ver reizen en met de mensen klikt het minder goed. Na een goed aantal jaren een (studenten)leven opgebouwd te hebben in Wageningen, verwatert het idee van ‘thuis’. Toch ben ik er nu, na de herkansingen. Voor een paar dagen maar, gelukkig. Het plan: uit de bubbel komen van Wagenings geneuzel. Terug naar het echte leven.
Ik loop door de lokale winkel, de enige in het dorp. Iets voor avondeten – en chips. De vakkenvullers van het chipspad staan met elkaar te praten terwijl ze de zakken netjes spiegelen. Er klonk een radio, het ging over boerenprotesten, ergens was een dode gevallen. Of dat gerelateerd was aan het protest weet ik niet, daar ritselden de chipszakken te hard voor. Een van de vakkenvullers staat even stil bij het nieuws, verzucht: ‘Waar gaat het heen met de wereld…’. ‘Hè?’, zegt haar collega. Hij stopt met ritselen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, ik blijf even staan. De medewerker herhaalt haar zorgen over de wereld. Haar collega knikt vastberaden. Hij ziet er wat ouder uit dan zij en weet hoe het zit. ‘Ik zal je één ding zeggen,’ begint hij, in zijn Drentse accent, ‘als die Timmermans aan de macht komt, wordt het echt burgeroorlog.’ Ik gris een chipszak (paprika) en loop snel weg.
Er zijn vooralsnog geen boerentractors en elektrische auto’s die elkaar achternazitten op de A12
Burgeroorlog! Wat de chipsmedewerker daarmee bedoelt, zal een uitvergroting zijn van hoe de anti-Timmermansbubbel de politieke spanningen in Nederland ervaart. Mij laat het ook zien dat juist de pro-Timmermansbubbel relatief erg mild reageert op alles wat er gebeurt in dit land. Er is zojuist een nieuwe partij de grootste geworden die tegen alles is wat die bubbel belangrijk vindt en toch gebeurt er weinig: grootschalig protest blijft uit; er is nog geen schot gelost. Gelukkig maar. Vooralsnog geen boerentractors en elektrische auto’s die elkaar achternazitten op de A12. Nederland zien als het wilde westen vind ik redelijk komisch, juist omdat iedereen zich met precies dezelfde dingen bezighoudt, al zitten ze aan andere einden van het politieke spectrum.
Je kunt in Nederland wat mij betreft bijna spreken van één grote bubbel, al gaat het bij mijn studierichting (de menselijke kant van natuurbeleid) vak na vak over Nederlandse beleidsissues, dus misschien spreek ik ook vanuit mijn eigen bubbel. Misschien moet ik, om daadwerkelijk verlost te worden van Wagenings geneuzel, niet naar Drenthe gaan maar naar de andere kant van de wereld. (Helaas ben ik van plan om na mijn master juist naar het bubbel- en geneuzelhart van Nederland te gaan, Den Haag.)
Ilja Bouwknegt (25) is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ilja is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment is haken aan de beurt, maar schrijven blijft een favoriet.
