Een student maakt vlak voor het college zijn BeReal. Zelfs ik, als boomer, herken die app. BeReal vraagt je dagelijks op een onverwacht moment binnen twee minuten een foto te posten. Het idee is dat je geen tijd hebt om jezelf mooi neer te zetten, maar je leven laat zien zoals het is. Be Real.
Sommige apps zijn voor mij van levensbelang, zoals Google Maps. Andere zijn nuttig, zoals Buienradar. Of leuk, zoals IMDb, waarmee ik kan opzoeken waar ik die acteur van ken uit de film die ik daardoor maar half volg. Maar BeReal kan ik niet meer zonder. Nu onze jongens alledrie het huis uit zijn, blijken ze er weinig belang in te zien hun moeder op de hoogte te houden van hun doen en laten. Ze bellen mij nooit – bellen is sowieso iets van de vorige eeuw. Ze appen alleen als ze iets nodig hebben. Maar nu ik BeReal heb krijg ik zomaar elke dag een foto te zien, want ik ben hun vriend. Triomfantelijk vertel ik mijn man ‘hij volgt college!’, of ‘zit hij nu alweer te gamen?’
Er zijn ook nadelen. Als je zoon die net naar Zweden is verhuisd de hele dag geen BeReal gepost heeft, en er ook geen blauwe vinkjes volgden op het appje dat je daarna stuurde, lig je de halve nacht wakker. Je bedenkt eindeloze scenario’s van hoe hij is neergeslagen, beroofd, en met ducttape vastgebonden in zijn appartement al uren eenzaam om hulp ligt te roepen. Ineens begrijp je je eigen moeder, die het met jouw ene muntje vanuit een telefooncel moest doen terwijl je drie weken op vakantie was in een eng land.
Ook kun je een foto maar één dag zien, en downloaden is niet mogelijk vanwege privacy. Laatst maakte ik daarom bij een prangende kwestie een screenshot en appte deze naar mijn man. ‘Is dit nou hetzelfde meisje als dat van vorige week?’ Prompt kreeg ik een app van mijn zoon: ‘Wat zit je me te screenshotten?’ Betrapt! Maar hoe wist hij dat eigenlijk? ‘Daar krijg ik een melding van.’
Sommige apps zijn net iets te intelligent.
