We zitten op een bankje aan een kanaal in de zon. Een eend zwemt voorbij en springt aan de overkant uit het water. Ze waggelt naar een open deur toe, de achterdeur van een café, waar de chefs bezig zijn met friet en broodjes voor de gasten op het terras. De eend blijft bij de deuropening staan en kwaakt naar binnen. Een van de chefs loopt naar haar toe en gaat op zijn hurken zitten terwijl hij tegen haar praat. Hij gooit haar een beetje eten toe en blij kwakend springt ze weer het kanaal in naar het mannetje, dat daar nerveus op haar wachtte. ‘Dit lijkt precies iets wat je in een kinderboek zou lezen, of niet?’ fluistert mijn bankgenoot tegen me. We blijven nog even zitten, we hebben alle tijd vandaag.
De afgelopen zes jaar heb ik nog nooit zo veel vrije tijd gehad. Geen universitaire verplichtingen, of herkansingen in het midden van de zomer. Naast op bankjes zitten en gadeslaan hoe het leven in de zomer eruitziet voor mensen die niet de hele dag in de bieb zitten, zijn mijn dagen gevuld met de bijbaan (vleermuizen), sporten en opruimen. In september begint mijn masteropleiding. Na bijna zes jaar over één halve en één volledige bacheloropleiding te hebben gedaan, is hier eindelijk een nieuwe fase in mijn leven. Althans, die komt in september, en nu moet ik me voorbereiden.
Het vleermuisgeld gaat allemaal naar mijn eerste echte vakantie sinds 2019
De weken gaan snel voorbij, ik verveel me nog niet. De onderliggende motivatie is dat ik vóór september mijn shit together moet hebben. Extern: weg met alle spullen, ik heb geen bank nodig, welke muren vallen er nog te verven? En intern: conditie, mentaal. Het vleermuisgeld gaat allemaal naar mijn eerste echte vakantie sinds 2019 en zal solo gedaan worden. Die tocht gaat me verder helpen met de transformatie naar een persoon die alles goed geregeld heeft. Hierna zal ik me als herboren voelen. Slimmer, wijzer, sterker…
De meeste veranderingen gaan veel langzamer. De 18-jarige die hier dus ongeveer zes jaar geleden voor het eerst in Wageningen aankwam had haar zaken veel (véél) minder goed geregeld dan de huidige 24-jarige. Het voelt zo ver weg dat ik me lastig kan voorstellen hoe het leven, of ikzelf, toen was. Pas geleden zag iemand mijn WUR-pasfoto, gemaakt in juli 2017. Hij herkende me bijna niet. De afgelopen zes jaar ben ik al behoorlijk veranderd zonder dat ik het zelf echt doorhad. Misschien hoeft er deze zomer dan toch geen grote druk te liggen op een algehele transformatie.
De afgelopen zes jaar ben ik al behoorlijk veranderd zonder dat ik het zelf echt doorhad
We zitten nog steeds op het bankje in de zon. Vandaag is een rustdag. Na een tijdje zwemt er opnieuw een eend voorbij. ‘Dit is dezelfde eend van net’, merkt mijn bankgenoot op. De eend loopt opnieuw naar de open deur van het restaurant en begint te kwaken naar de chefs. Zij geven haar opnieuw wat te eten. Wij wanen ons weer in een kinderboek. En dat bevalt prima. Laat het grote-mensenleven nog maar even wachten.
Ilja Bouwknegt (24) is pas afgestudeerd bachelorstudent Bos- en Natuurbeheer. Volgend collegejaar start ze met de master Forest and Nature Conservation. Ilja is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
