Zodra de dagen langer worden en de zon zich vaker laat zien, begint het bij mij te kriebelen. Vanuit de hoek van de kamer lonken een opgerold matje en een tent en wil ik eropuit, op pad, mijn hoofd leegmaken van alle chaos van het dagelijks leven. In de laatste fase van het thesisproces is deze drang tot escapisme groot: laat alles achter om één te worden met de natuur en jezelf.
Ik sluit mijn ogen en maak gedetailleerde plannen om te gaan kamperen. Het werkt als een meditatie en mijn vermoeide hoofd vol dwalende gedachten aan taken en plichten komt tot rust. Het liefst vertrek ik morgen al.
In de laatste fase van het thesisproces is deze drang tot escapisme groot
De kampeerfantasie heb ik pas sinds een paar jaar, sinds ik het boek Wild las van Cheryl Strayed – daarvoor zat ik liever in een vakantiehuisje en was ik niet zo van het kamperen. Het boek is een memoire waarin de hoofdpersoon (Cheryl dus) de Pacific Crest Trail bewandelt, een pad langs de westkust van Noord-Amerika die 4265 kilometer lang is. Met zware bagage, zowel fysiek als mentaal. Het is een tocht waarin ze, zonder al te afgezaagd te klinken, zware beproevingen ondergaat en er als een ander mens uitkomt.
‘Is dat niet een boek van Oprah’s boekenclub?’ krijg ik te horen wanneer ik mijn favoriete boek deel met een vriendin. ‘Tegenwoordig is die Pacific Crest Trail echt iets voor vrouwen met een midlife crisis die zichzelf opnieuw willen vinden’, zegt ze. Het klopt: het aantal bewandelaars van het kustpad is door het boek verdrievoudigd, net als het aandeel vrouwen op het pad. Het boek is zelfs verfilmd. Het is een beetje jammer wanneer je favoriete boek zo populair blijkt en je motivatie om een lange afstand te wandelen zo ontzettend cliché.
Ik hoefde niet per se die 4265 kilometer af te leggen, ik zou klein beginnen
Maar vorig jaar heb ik, cliché of niet, voor het eerst gewandeld met een tent, bergschoenen en een grote fles water. Ik hoefde niet per se die 4265 kilometer af te leggen, ik zou klein beginnen. Bij het Pieterpad. En dan niet het hele pad, maar twee dagen, want daarna waren de herkansingen. Ik had grote verwachtingen van mijn wandeltochtje: een transformatie tot een nieuw persoon, vrij van zorgen, taken en plichten.
De wandeling was heerlijk. En veel te kort. Te kort om het hoofd leeg te maken en een ‘transformatie te ondergaan’. Net toen ik begon te wennen aan het ritme van een lange-afstandswandeling moest ik terug naar Wageningen om te studeren.
Dit jaar hoef ik (afkloppen) geen herkansingen te doen. Waarschijnlijk kan ik nu langer dan twee dagen op reis – dan moet ik wel op tijd mijn thesis afronden. En ik heb me aangemeld bij de nieuwste boekenclub van WUR, de Reading for Planet Earth Book Club – wie weet heeft die een vergelijkbare invloed als Oprah’s boekenclub.
Ilja Bouwknegt is 24, bachelorstudent Bos- en Natuurbeheer, is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
