Behalve met een paraplu door de regen lopen in een zomerse regenbui, heb ik nog een gekke hobby: urban exploren. Hierbij ga je op ontdekking in verlaten en soms vervallen gebouwen. Zoals oude fabriekshallen uit een minder geglobaliseerde tijd en niet-onderhouden monumentale kastelen. Dan komt het verleden tot leven. En ik zelf ook.
Zo was ik afgelopen weekend met kameraden in Keulen. Verscholen in een bos, op een onbruikbaar stuk land tussen een snelweg en een spoorlijn lag een bunker uit 1879, de Pruisische tijd. Interessante geschiedenis zonder hordes toeristen, toegangskaartjes en een door anderen uitgestippelde looproute. Meestal heb je op dat soort vergeten plekken het rijk alleen, maar hier was de plaatselijke puberende jeugd elkaar met vuurwerk aan het bekogelen. Wij waren stiekem bang dat wij ook bekogeld zouden worden, maar waarschijnlijk waren zij ook een beetje bang voor ons. Een precair evenwicht dat de vrede bewaarde.
De nog steeds zichtbare loopgraven om de bunker heen vertelden een beladen verhaal. Er is geen gids om je te vertellen wat dat verhaal precies is, maar je kunt wel mijmeren over mogelijke scenario’s. De vuurwerkdamp in de bunker gaf een sfeer die een goed gereguleerde toeristenbunker met airco nooit zal evenaren (zie foto 1 en 2).
[Tekst loopt door onder de foto’s]
In het normale leven wordt meestal van je verwacht binnen de lijntjes te blijven. Gladgestreken fietspaden, gewoon doen wat het stoplicht zegt. Veel is voor jou bepaald en alles wordt je makkelijk gemaakt. Saai en een beetje geestdodend. Tijdens het urban exploren is dat anders. Je moet goed opletten: niet in gaten vallen, niet over pinnen struikelen en je weet nooit wat je precies kan verwachten.
Vanaf een rotsige rivierbedding, via twee boomstammen en een uitpuilend stuk ingestorte betonvloer, klom ik vorige maand een vervallen Franse fabriekshal in (zie foto 3). Soms vind ik slechts afval, maar deze keer had ik de jackpot. Ik vond hier Franse college-aantekeningen uit 1947 (zie foto 4). Iemand had les van meneer Vaurent aan de Technische Hogeschool Voucanson in Grenoble, die school bestaat nog steeds. Ook hadden ze in de fabriekshal een instructie voor reanimatie na elektrocutie: in die tijd deden ze dat liggend op de buik (zie foto 5). Fascinerend!
Steven doet een master Economie en Beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
