Puffen en hijgen, op de maat van de muziek; je zou er een kind van krijgen. Nee, geen zwangerschapsgymnastiek, dit gaat over het schrijven van mijn thesis. Van de negen zes maanden zitten er inmiddels vier op.
Een vak volgen is een beetje zoals het leggen van een puzzel. Het frame van de puzzel is door de docenten voor jou klaargelegd. Elke dag krijg je nieuwe puzzelstukjes aangereikt met nieuwe brokjes informatie over een onderwerp of methode. Een thesis is anders. Je moet voortdurend zelf bedenken wélke puzzel je wilt leggen. Is het een vierkante puzzel, of is hij rond? Naar welk resultaat werk ik toe, en welke puzzelstukjes heb ik daarvoor nodig? Dat is leuk, maar niet altijd.
Zolang ik stapjes kan zetten, geniet ik van dit thesis-proces. Soms een stapje terug, maar dan weer twee stappen vooruit. Ik zie allerlei vakken uit mijn studie samenkomen. Vakken over theorie van ontwikkelingseconomie, vakken over statistiek en over de vaardigheid om een theorie te toetsen. Allemaal onder één dak bij mijn thesis.
Maar wat doe je dan als het taai wordt? Ik heb dus een trucje bedacht om mezelf aan het werk te houden.
Bij mijn thesis moet ik knopen doorhakken over wat er precies in mijn model komt. Ik voelde mij afgelopen weken alsof ik zwom in chaos, zoekend naar puzzelstukjes die ik moest fabriceren. Mijn concentratie en motivatie zijn steeds ongeveer even groot als de vorderingen die ik maak en kunnen dus behoorlijk kelderen. Om mezelf bij lage dopaminelevels aan het werk te houden, exploiteer ik een speciale toxic relationship met mijn zelfwaarde.
Als ik geen zin heb, vraag ik mij af: wat voor persoon ben ik? Ben ik iemand die bij de pakken neerzit of ben ik iemand die gewoon aanpakt? Precies: gelijk je hele identiteit en zelfwaarde erdoor laten bepalen. Dikke tip! Ik laat me liever niet definiëren als nietsnut, dus ik ga aan het werk. Het is een strategie die, onder strikte voorwaarden wat betreft timing en dosering, fantastisch werkt. Een giftige relatie met mijn zelfbeeld, maar in een gecontroleerde en kleine mate toegepast, zodat het niet uit de hand loopt.
Spreek jij jezelf wel eens toe om aan het werk te gaan, en wat voor gesprek heb jij dan met jezelf? Ben jij altijd aardig voor jezelf, of zou je juist aardiger willen zijn?
Steven doet een master Economie en Beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
