Illustratie Stijn Schreven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In de rubriek ‘Falen en opstaan’ doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer Koen Manusama, die na tweeëneenhalf jaar stopte met zijn promotie bij de leerstoelgroep Humane Voeding en Gezondheid.
‘Het lag niet aan het project, want ik vond het leuk om iets voor de praktijk te betekenen. Ik onderzocht namelijk het effect van een leefstijlinterventie op vermoeidheid na dikkedarmkanker. Maar ik had een andere manier van werken dan collega’s. Ik was meer lange termijn georiënteerd.
Ik was mijn motivatie, zelfvertrouwen en levensgeluk kwijt. Was dat het me waard?
Voor mij had de werving van onderzoeksdeelnemers bijvoorbeeld hoge prioriteit, terwijl collega’s er meer op vertrouwden dat we die wel zouden vinden en me dan feedback gaven op spelfouten in mijn mails. Uiteindelijk liepen de spanningen soms hoog op. Ik probeerde me aan te passen en ik volgde een coachingstraject. En we gingen met elkaar in gesprek, maar ook dat was moeizaam. Het is niet erg om confrontaties te hebben, het kan gebeuren en je leert ervan, maar het kostte me wel veel energie. En die had ik op den duur niet meer.
Tijdens een promotietraject onderzoek je ook jezelf en ga je door de diepste dalen. Maar je moet jezelf onderweg niet verliezen. Ik was mijn motivatie, zelfvertrouwen en levensgeluk uiteindelijk kwijt. Was dat het me waard? Een titel was niet mijn prioriteit; ik wilde vooral onderzoek doen en mensen helpen. Na anderhalf jaar twijfelen, besloot ik te stoppen. Dat was op het moment dat het me niet lukte een artikel te schrijven waarvoor ik mijn vakantie had uitgesteld. De beslissing voelde – en voelt nog steeds – vooral als opluchting. Maar ook voor een klein deel als enorm hard falen: ik heb het niet afgemaakt. En ik maak me zorgen: welke deuren heb ik gesloten? Wat komt hierna?
Op dit moment ben ik nog aan het bijkomen van de afgelopen periode en werk ik deels verder aan het project en deels aan het creëren van een PhD-ondersteuningsfunctie. Doordat ik weer taken heb en er geen druk meer is door het wegvallen van het promotietraject, ben ik wel gelukkiger.’
