Met een hels lawaai gaat de hoge boom van de buren tak voor tak de versnipperaar in. Hun tuin is al volledig betegeld, dit was een van de twee bomen die nog over waren en mijn raam keek erop uit. In de zomer bood de boom schaduw en koelte, in de winter een rustpunt voor de verschrikkelijke hoeveelheid duiven die nu en masse onze balkons proberen te bezetten. Als Bos- en Natuurbeheerstudent zou ik mezelf niet omschrijven als boomknuffelaar, want het ecosysteem gaat boven het welzijn van één enkele boom. Toch deed dit pijn.
De hoge boom moet plaatsmaken voor een tweede schuur in het betegelde paradijs. In die tweede schuur kan de buurman dan elke zaterdag- en zondagochtend zijn tegels slijpen. Zo werd het geluid van de vogels in de boom (niet alleen duiven: op een gemiddelde dag kon je er ook winterkoninkjes en allerlei verschillende mezensoorten zien) vervangen door een scherp mechanisch gezoem dat je hoofd binnendringt en het lastig maakt je op de simpelste taken te focussen.
De hoge boom moet plaatsmaken voor een tweede schuur in het betegelde paradijs
Ik kan even aan de herrie van de slijptol ontsnappen door naar Drenthe te vluchten: veldwerk voor mijn scriptie, eindelijk. In de bossen aan de rand van het Nationaal Park Dwingelderveld doe ik vogelonderzoek. ‘Deze plek is vorig jaar uitgeroepen tot stilste plek van Nederland door een stichting voor mensen met gevoelige oren, of zoiets’, aldus mijn vader. Het is er doorgaans muisstil, op het geluid van de vogels na. Aan de rand van de grote heidevlakte staat een ruimtetelescoop, een gigantisch oor dat naar de geluiden van het heelal luistert – het gevoeligste oor van Nederland.
Een week lang vogels kijken. Dikke bouwvakkersjas en bergschoenen aan, muts, sjaal, handschoenen. Verrekijker en notitieboekje: check. Compleet vorm- en genderloos, en ik voel me geweldig. Ik ben geen man of vrouw, maar veldwerker. Op een aantal punten meet ik hoeveel vogels ik tegenkom, welke, en andere voor mij relevante informatie. Het is twee graden, mijn adem maakt wolkjes in de lucht. Ik wacht de komst van de eerste vogel af. Wat was ook alweer het verschil tussen een matkop en een glanskop?
Mij word een halfuur vredige stilte gegund voor het begint: het snerpende geluid van een kettingzaag
Mij word een halfuur vredige stilte gegund voor het begint: het snerpende geluid van een kettingzaag, dat door het hele bos galmt. De heide moet hersteld en dus moeten er bomen tegen de vlakte, zeggen de bordjes. Mijn ecologenverstand maakt nu toch even plaats voor de boomknuffelaar in mij. Ik weet niet of heide beter is dan bos, al helemaal niet wat de biodiversiteit betreft. De kettingzaag maakt een rotgeluid en de vogels zijn nauwelijks te horen. Maar om mijn bosvogels hoef ik me niet zo veel zorgen te maken: die trekken zich gelukkig weinig aan van de kettingzaag die het stilste plekje van Nederland verstoort.
Ilja Bouwknegt is 24, bachelorstudent Bos- en Natuurbeheer, is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
