Foto Theo Kruse Zeekoeien kwamen in de Amerikaanse staat Florida massaal om het leven door voedseltekort. Om de dieren beter te kunnen beschermen, zwemt een Caribische zeekoe van dierentuin Burgers’ Zoo in Arnhem nu rond met een camera van duizenden euro’s op zijn rug.
Dat een zeekoe kan eten als de beste is geen geheim voor de dierverzorgers van Burgers’ Zoo. Op een dag voeren zij de dieren tientallen kilo’s groenvoer, van andijvie tot paksoi. Vandaag hebben ze er een taak bij: WUR-promovendus Fee Smulders (Mariene Ecologie) helpen om een onderwatercamera op een zeekoe te bevestigen.
De dierentuinmedewerkers laten een van de drie zeekoeien van Burgers’ Zoo ongeveer een maand wennen aan een speciale onderwatercamera die voorzien is van zuignappen. De proef moet vooral aantonen of de camera goed blijft zitten en op welke plek die het best kan worden bevestigd. Smulders reist in de zomer richting Mexico en wil het apparaat, met een waarde van rond de tienduizend euro, dan op wilde zeekoeien vastmaken. ‘Zeekoeien zijn eigenlijk de grote grazers van de zeewereld, vertelt de onderzoeker. ‘Wij willen kijken welk zeegras ze het liefst eten, in welke gebieden ze grazen en wat voor een invloed ze hebben op de onderwaterwereld. En hoe ze beïnvloed worden door roofdieren als haaien.’
We kunnen in de gecontroleerde omgeving van een dierentuin beter testen dan in het wild
Fee Smulders, promovendus Mariene Ecologie
Zeekoeien vormen een bedreigde diersoort. Smulders wijst op Florida, waar er honderden stierven door gebrek aan eten vanwege watervervuiling. Door dagelijks pakweg 1400 kilo sla in zee te gooien, leek het een jaar geleden beter met ze te gaan, maar dit project werd toen al niet als een structurele oplossing gezien. ‘We willen de soort goed beschermen en daarvoor moeten we beter weten hoe de dieren hun leefomgeving gebruiken’, stelt Smulders.
Arnhem versus Mexico
In de mangrovehal van Burgers’ Zoo, gebaseerd op een tropisch gebied in Belize dat de dierentuin al decennia helpt beschermen, duurt het dinsdagochtend even voordat het zeekoemannetje een onderwatercamera op zijn lijf laat bevestigen. Ook niet zo gek als er allemaal extra mensen, onder wie enkele verslaggevers en fotografen, van dichtbij toekijken, aldus dierverzorgers Indra Saft en collega Joeri Peters, die tot hun middel in het water staan. Ze weten het dier met een fluitje en een bak met rode bieten en zoete aardappel bij zich te krijgen. Nadat Peters de zuignappen van de camera voorzichtig op de rug van de zeekoe heeft ingedrukt, zwemt die na een krachtige slag met zijn staart verder.
In het wild laat de camera straks automatisch na vierentwintig uur los, zegt Smulders. Via een gps-signaal en de felroze kleur moet het toestel straks weer drijvend worden teruggevonden tussen de golven. Of de zeekoeien bij Mexico hetzelfde reageren als die in het bassin in Arnhem? ‘Dat weten we nog niet, maar deze zeekoeien zijn wel heel waardevol’, antwoordt Smulders. ‘Want basisvragen als: Hoe plakken we de camera erop? Hoe ziet dat eruit? En hoe werkt de camera? kunnen we in de gecontroleerde omgeving van een dierentuin eigenlijk veel beter testen dan in het wild.’
Dit artikel verscheen eerder in De Gelderlander / Lars Barendregt.
