Voor promovendi zijn de stellingen bij het proefschrift een gelegenheid om hun persoonlijke en professionele overtuigingen voor het voetlicht van de wetenschap en maatschappij te brengen. In deze rubriek lichten zij hun meest prikkelende stelling toe. Dit keer een stelling van bestuurskundige Ahmad Dermawan, die op 26 oktober 2022 zijn proefschrift verdedigde.
‘Als sandwich-PhD’er zou ik de eerste en de laatste negen maanden van mijn promotietraject in Nederland doorbrengen. De tussenliggende dertig maanden zouden bestaan uit veldwerk in Indonesië. De universiteit betaalt het deel dat ik op de campus werk en de plaatselijke organisatie het deel dat ik veldwerk in Indonesië verricht. Voor aanvang had ik een plan opgesteld voor de komende vier jaar. Helaas trokken belangrijke sponsoren hun subsidies onverwacht in waardoor de organisatie de resterende middelen moest herverdelen. Ik stond met mijn rug tegen de muur.
‘Ik moest mij in allerlei bochten wringen om andere fondsen te zoeken. Sommige eisten onderzoek van mij dat niets met mijn thesis te maken had. Mijn promotie had betrekking op palmolie, maar ik moest ook publicaties over andere onderwerpen maken om de sponsoren tevreden te houden. Uiteindelijk werkte ik vaak overdag aan onderwerpen voor de sponsoren en ’s avonds en ’s nachts aan mijn PhD. Het kwam geregeld voor dat ik om twee uur ’s nachts mijn begeleiders e-mailde. Het kostte mij uiteindelijk zeven jaar om mijn promotietraject af te ronden door het extra werk. ‘Plaatselijke organisaties zouden betere garanties moeten bieden dat de middelen om het werk te bekostigen daadwerkelijk beschikbaar zijn. Bijvoorbeeld via een bindende overeenkomst tussen de organisatie en de universiteit. Vanuit de plaatselijke organisatie gezien is het niet gemakkelijk om één bepaalde werknemer garanties te geven. Daarom zouden promotoren er goed aan doen volledig gefinancierde PhD-posities te vinden of beurzen waarmee de kosten gedekt zijn. Zo kunnen promovendi zich volledig op hun studie concentreren.’
