Halverwege de reis vroeg ik me af: heeft het nog zin om te gaan? Zal ik omkeren? Door werkzaamheden aan het spoor bij Ede-Wageningen reden er afgelopen weekend geen treinen. Bus 44 naar Rhenen was vertraagd, waardoor ik de trein vanaf station Rhenen naar Utrecht niet meer haalde. En die trein gaat door het personeelstekort bij de NS slechts één keer per uur. De vertraging hield mij gegijzeld op het station: ik wilde er niet zijn, maar ik kon niet weg. Mijn reis naar Delft duurde drie en een half uur.
Met de auto zou de reis ruim dubbel zo snel zijn gegaan. Bij veel trajecten is dat ook zónder vertraging al zo. Bijvoorbeeld bij de valleilijn naar Amersfoort, mijn thuisthuis. Dat traject heeft geen intercitytrein, enkel een stoptrein. En stoppen dat hij doet! Drie keer in Barneveld, waar bijna niemand in- of uit stapt. Tijdens mijn bestuursjaar bij Student Alliance Wageningen heb ik bij de verantwoordelijke gedeputeerde geïnformeerd of dit niet anders kan. Is er een snelle intercity tussen Amersfoort en Ede-Wageningen mogelijk? Nee, was het antwoord. Met name de hoge kosten voor geluidsmaatregelen voor omwonenden maakten het te duur. Zonde, zo wordt dat ov nooit concurrerend met de auto.
Ik vind een auto ook heerlijk, net als iedereen
De aantrekkingskracht van een temperatuur-constante personal space is ongekend. Een auto dus. Ik vind het ook heerlijk, net als bijna iedereen. Het geplande extra asfalt rond de campus is dus begrijpelijk. Ik vraag me wel af: hoeveel lost dit op? In de regel trekt extra asfalt namelijk nieuw autoverkeer aan. Hoe komen we met onze asfaltverslaving aan een stikstof-arm en CO2-vrij Nederland?
In China zat ik in een trein die met 300 km/h door het landschap zweefde. De langzame auto is dan het minder aantrekkelijke alternatief. Concurrerend lokaal én internationaal openbaar vervoer: ik hoop dat ik dat nog mag meemaken in mijn leven. Het ov heeft een veel lagere CO2-uitstoot, minder ruimtegebruik en betere energie-efficiëntie. En mijn wachttijd bij mijn gemiste overstap afgelopen weekend kwam ik prima door. Podcastje, lui op het bankje hangen. Mijn lichaam was aan het herstellen van de vorige avond, ik was blij dat ik niet hoefde te rijden. Ik hoefde helemaal niks. De vogeltjes floten, de zon scheen. Eigenlijk niet zo erg, die lange overstap. Stockholm Syndroom? Misschien. Maar dat is niet erg. Beter dan een asfaltverslaving.
Steven doet een master Economie en Beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
Ede-Wageningen – Barneveld Noord is enkelsporig en de trein mag er maar 80. Maar je gevoel kan ik me voorstellen.