Vier van de vijf Papoea-vrouwen in Forum. Vanaf links: Natalia Yewen, Magda Kafiar, Sornica Ester Lily en Veronika Manimbu. Rechts Vien Sawor van Solidariteit met Papoea. Foto Roelof Kleis Op hun campagne in ons land deden vijf strijdbare Papoea-vrouwen vanmiddag de campus aan. Het is de laatste stop voordat ze morgen weer terugkeren naar hun land. De tussenstop in Wageningen trok veel belangstelling. Zaal 435 in Forum zat tjokvol, met vooral veel internationale studenten.
Het verhaal van de vrouwen is indringend. In de expansiedrift van grote palmoliebedrijven worden de rechten van de inheemse bevolking met voeten getreden. Dat blijkt niet alleen uit de verhalen (in het Bahasa, vertaald in het Engels) van de vrouwen, maar vooral ook uit het rapport All the birds are gone. In deze studie worden de praktijken gedetailleerd in kaart gebracht.
Corruptie
Het is een verslag van corruptie, misleiding, uitsluiting, racisme en intimidatie. Opgetekend uit de monden van honderd geïnterviewde Papoea-vrouwen. Al ruim een miljoen hectare regenwoud is gekapt. Plannen voor nog veel meer staan in de steigers. Plannen die ‘sommigen van de inheemse bevolking rijk maken, maar de meesten arm’, zoals Magda Kafiar het samenvat.
Het bos en het land zijn onze hartslag
Rosita Tecuari, Namblong clan, Grime Nawa Vallei, West-Papoea
Ontbossing en landroof treft vooral de vrouwen hard. Zij moeten door het kappen van het bos, voedsel en medicijnen van veel verder halen. Als er al compensatie is voor afgepakt land, gaan dat geld naar de mannen. ‘Het bos en het land zijn onze hartslag’, drukt Rosita Tecuari het dramatisch uit. ‘Als je die weghaalt, verdwijnen wij ook.’
ABP
Dat de Papoea-vrouwen ook WUR aandoen, heeft een reden. Zij zijn hier op uitnodiging van Bas Verschuuren (Bos- en Natuurbeleid), die samen met anderen probeert het beleid van pensioenfonds ABP bij te sturen naar meer duurzaamheid. ABP investeert via de bedrijven Posco en Salim Group in de ontbossing in onder meer West-Papoea.
Tijdens de vragenronde nemen vooral Indonesische studenten het woord. Een studente wil weten hoe veilig het is zich zo uit te spreken tegen de praktijken die oogluikend door de Indonesische regering worden toegestaan. Kafiar kent de gevaren, zegt ze. ‘Je wordt al snel al separatist gezien, als je je uitspreekt. Er is veel racisme jegens Papoea’s. Maar we hebben geen keuze.’
