Gijs Knoppert. Foto Susan van Weperen Tekst Susan van Weperen
Iedereen die wel eens op de atletiekbaan van sportcentrum de Bongerd komt, heeft hem ongetwijfeld gezien: Gijs Knopperts, een atleet van 88 jaar die sinds jaar en dag iedere ochtend hier zijn rondjes rent. Studentredacteur en hardloopfanaat Susan van Weperen werd nieuwsgierig naar deze sporter-op-leeftijd en sprak hem aan.
Zijn naam is Gijs Knopperts. Geboren in 1934. Voor het eerst gaan hardlopen in 1948, 14 jaar oud. ‘In 1948 waren de Olympische Spelen in Londen. Toen zag ik voor het eerst atletiek en ik was meteen verkocht. Ik woonde destijds in Rhenen en daar ben ik lid geworden van een hardloopclubje voor de jeugd. Maar er was geen atletiekbaan, niks. We renden gewoon knoeperdhard door de bossen.’
Toen Knopperts ging studeren, stopte hij met rennen, ‘want hardlopen en studeren gaan niet samen’. Pas toen hij 66 jaar was, pakte hij de draad weer op en werd hij lid van Veteranen Nederland. In de tussentijd was hij, evenals zijn vrouw, actief bij de Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie. ‘Ik hield me vooral bezig met de organisatie en de selectie van deelnemers voor wedstrijden.’
Geen idee
Knopperts komt iedere dag naar de Bongerd omdat hij er dichtbij woont. Banden met WUR heeft hij niet. En waarom hij zo graag hardloopt, weet hij eigenlijk ook niet. ‘Als ik naar mijn prestaties kijk, vind ik mijzelf matig. Meestal win ik niets. Helaas. En dat is altijd zo geweest. Toch vind ik hardlopen interessant en leuk om te doen. Maar geen idee waarom ik er zoveel aardigheid in heb.’
Ik heb geen idee waarom ik er zoveel aardigheid in heb
Elk jaar loopt Knopperts ongeveer vier wedstrijden. Het wordt voor hem steeds moeilijker om wedstrijden te vinden waaraan hij mee kan doen: ‘Vooral de avondwedstrijden zijn een probleem. Ik wil ’s avonds niet rijden. Soms slaap ik daarom in een hotel. En voor de Wageningse loopavonden ben ik te langzaam geworden, daar willen ze mij er niet bij hebben omdat ze te lang op mij moeten wachten.’
Gekke Henkie
‘Soms als mensen mij zien lopen, krijgen ze medelijden. Dan denken ze “oh daar komt gekke Henkie weer aan”. Maar daar trek ik me niets van aan. Bovendien vinden de meesten het juist hartstikke leuk. Laatst liep ik de 100 meter in 33,36 seconden. Mensen langs de lijn vonden dat geweldig, ze kwamen na de wedstrijd naar me toe om een praatje met me te maken.’
Als ik 90 ben, is elke prutsprestatie die ik lever een record. Dat zou leuk zijn
Toen Knoppert 85 jaar was, stond hij op plaats 8 op de wereldranglijst van 85-jarigen. Maar om zich heen ziet hij hoe de lopers-op-leeftijd het rennen moeten opgeven. ‘Het lijkt wel een afvalrace, een soort overlevingsstrijd.’ Zelf is hij nog lang niet uitgerend: ‘Ik hoop dat ik in ieder geval nog twee jaar kan blijven hardlopen. Dan ben ik 90 jaar en kom ik in een hogere leeftijdscategorie. Als ik de conditie die ik nu heb, kan vasthouden, kom ik vrij hoog te staan op de wereldranglijst. Elke prutsprestatie die ik dan lever, is meteen ook een record. Dat zou leuk zijn.’
