Laatst nam ik mijn vader mee naar de ouderdag van de studievereniging. Aangezien zijn referentiekader van het studentenleven zijn eigen studententijd is (eind jaren ‘80), stelde ik als persoonlijk doel hem te laten zien hoe een studie er anno 2022 uitziet.
De dag begon met een introductiepraatje (een studievereniging is géén studentenvereniging en onze studie is natuurlijk de beste), waarna we door een hoogleraar met icoonstatus in vogelvlucht de inhoud van de studie te horen kregen. Alle stof samengevat in één uur: bos algemeen, bos in Europa, bos in Nederland, biologie van een boom, doemscenario’s, mondiale politiek, dwarsliggers en vooral: wat daartegen te doen.
Ietwat beduusd sluiten we na afloop aan in de rij voor een kopje koffie. ‘Er gaan nu heel veel deuren in mijn hoofd open, maar het is veel informatie om zo in één keer te verwerken, hè?’ zegt mijn vader. Een mild gevoel van superioriteit bekruipt me. ‘Ik hoop dat dat verwerken lukt tijdens de lunch, want we hebben zo ook nog een middagprogramma.’
Om de echte Wageningse studentenervaring te krijgen, heb ik mijn vader opgedragen zijn fiets mee te nemen
Om de echte Wageningse studentenervaring te krijgen, heb ik mijn vader opgedragen zijn fiets mee te nemen zodat we samen naar de middagexcursie kunnen fietsen. We blijken de enigen. ‘Hardcore’, krijgen we te horen zodra we op locatie aankomen, nu al bezweet. Het is een prachtige zaterdag. Braaf hebben alle ouders hun bergschoenen aangetrokken, maar de excursieleider zelf is op slippers gekomen. Mijn angst dat ik me zou vervelen omdat ik alles al minstens drie keer heb gehoord, blijkt ongegrond want vandaag zie ik alles door de ogen van een buitenstaander: wat is dit een fantastische studie, eigenlijk.
We evalueren de dag op weg terug naar mijn huis. Een hele actuele studie, een hele informatieve dag. Maar het was zowel mentaal als fysiek erg vermoeiend. Mijn vader, die de week ervoor nog een halve marathon liep, heeft moeite met de Wageningse Berg. ‘Ga jij maar alvast’, is het hijgende advies. Vastberaden vooruit fietsend herinner ik hem er fijntjes aan dat dit dus een gemiddelde dag is op de universiteit. ‘Ja’, puft hij. ‘Daar zal je me nog jaren aan herinneren, ben ik bang.’
Ilja Bouwknegt is 23, bachelorstudent Bos- en Natuurbeheer, is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
