Tekst Guido Camps Twee weken geleden gaf ik een college over wetenschapscommunicatie voor ongeveer 150 studenten. Althans, theoretisch 150 studenten, er zaten er namelijk 7 in de zaal. De rest kan natuurlijk zeer geconcentreerd naar het scherm thuis hebben zitten kijken, maar er is ook een kans dat ze het gemist hebben. Ik denk dat we als universiteit hebben onderschat hoe gemakkelijk we terug kunnen gaan naar ‘normaal’.
Ten eerste zijn ook de medewerkers nog helemaal niet terug naar het oude normaal; er wordt naar een nieuwe balans gezocht waarbij mensen beduidend minder op campus zijn dan voorheen. Ten tweede duurt een studie ongeveer vijf jaar en daarvan hebben studenten twee jaar thuisonderwijs gehad (als onderdeel van andere beperkende coronamaatregelen). We missen daardoor institutioneel geheugen van het ‘oude normaal’ binnen een groot deel van de studentenpopulatie. Een grote groep studenten heeft dus nooit het nut gezien of ervaren van in Wageningen wonen. En naar de campus komen wordt zo voor een aantal van hen ineens een enorme klus en gedoe, zeker voor een enkel college van een uurtje.
Ik ging bij mezelf te rade: waarom wil ik eigenlijk dat de studenten naar college komen? Zijn ze niet oud en volwassen genoeg om dat zelf te beslissen of ze wel of niet naar een college willen komen? Ik worstel hiermee, net als veel collega’s (zie ook het gesprek op pag. 18) omdat ik aan de ene kant vind dat studenten volwassen mensen zijn die hun eigen keuzes mogen maken, maar aan de andere kant is de praktijk toch vaak dat enige begeleiding en aansporing helpen om studenten de ‘juiste’ keuze te laten maken.
Ik wil studenten niet dwingen te komen, maar ik wil ook geen lesgeven tegen een muur
Een studie en de ontwikkeling die je als jongvolwassene meemaakt tijdens deze jaren is meer dan alleen dat ene college. Het is een fase van teruggeworpen zijn op jezelf, nieuwe mensen ontmoeten en leren een eigen leven leiden. Dat is lastiger wanneer je thuis blijft wonen en af en toe een college online terugkijkt. Aan de andere kant erken ik dat dit ook op vele andere manieren kan en dat ik hiermee veel invul voor anderen.
Het wordt een uitdaging om tot een nieuwe balans te komen, juist in het onderwijs, waarbij de verleiding colleges online terug te kijken niet de facto de vervanging wordt van fysieke aanwezigheid. Nogmaals, ik worstel hier mee, want ik wil studenten niet gaan dwingen te komen, maar ik wil ook geen lesgeven tegen een muur. Dus juist nu hoop ik dat onze studenten, studentenraden en studieverenigingen zelf proactief met voorstellen komen. We moeten het samen doen.
Guido Camps (38) is dierenarts en onderzoeker bij Humane Voeding en OnePlanet. Hij houdt van bakken, bijen houden en bijzondere dieren.
