Opgezette dieren, schedels, schelpen, de hele rataplan: het schijnt de laatste jaren enorm hip te zijn geworden. Her en der zijn winkels verschenen die tot aan de nok toe vol liggen met zulk spul. In Wageningen hebben we ook zo’n winkel. Je kunt er je mandje vullen met tropische vlinders en als je dik wilt doen, koop je gewoon een opgezette ijsbeer.
Ik heb altijd al veren, skeletjes en uitgepikte eierschalen verzameld. Gewoon, wat ik her en der vond. Op de middelbare school was ik de enige, maar toen ik hier biologie kwam studeren, was ik ineens omringd door leeftijdgenoten met vergelijkbare verzamelingen. Sommige dingen hield ik over aan vakken die ik volgde: zo heb ik bijvoorbeeld nog het schedeltje van de big die ik voor Mens- en dierkunde 2 moest ontleden en opgeprikte insecten die ik voor het Pyreneeënpracticum van Webs of Terrestrial Diversity had gevangen.
Mijn laatste aanwinst is een opgezette krakeend, uit de Wageningse uiterwaarden. Mijn vriendin zag hem het eerst: een schitterend mannetje, dood, maar nog helemaal intact. Ik nam hem mee naar huis, maar omdat ik opzag tegen de preparatiekosten bleef hij meer dan een jaar in mijn vriezer tussen het brood liggen. Uiteindelijk boden mijn ouders aan om het te betalen, als cadeau voor mijn afstuderen.
De preparateur leverde een fantastisch staaltje vakwerk en nu staat die eend op een prominente plek in de kamer, in een vitrinekastje dat een vriend van mij heeft getimmerd. Als ik ernaar kijk, fantaseer ik altijd wat hij allemaal meegemaakt kan hebben. Veel krakeenden die hier overwinteren komen uit Scandinavië of Rusland en het is bekend dat ze wel twintig jaar oud kunnen worden.
Wat is er waardevol aan zo’n willekeurig dood beest, zonder die verhalen erbij?
Bij die eend, en al het andere wat ik door de jaren heen heb verzameld, gaat het om de verhalen. Het gaat om de herinneringen aan plekken en mensen, om de link met bepaalde diersoorten in mijn omgeving. In die winkels vol opgezette dieren ontbreekt dat volledig. Ik vraag me oprecht af: wat is er waardevol aan zo’n willekeurig dood beest, zonder die verhalen erbij?
Vincent Oostvogels (25) zit in het eerste jaar van zijn promotieonderzoek naar biodiversiteitsherstel in de melkveehouderij. Hij droomt ervan om op een dag zelf een paar koeien te kunnen houden.
