De wereld gaat beetje bij beetje weer open en het Europees Kampioenschap is onze eerste beloning voor het lange, lange wachten. Hoewel het land al het hele jaar oranje is, was het nu eens vanwege opportunistisch chauvinisme en niet door een reisadvies van het RIVM.
Ook het studentendorpje Rijnveste, waar ik in de buurt woon, leek de laatste twee weken op een Oranjecamping. Voor iedere wedstrijd werden de banken naar buiten gesleurd, het bier koud gezet en de beamers gekalibreerd. Niets werd aan het toeval overgelaten om weer eens samen ergens voor te kunnen juichen. Of te juichen in canon, als de buren net een paar seconden vertraging hadden. Het versoepelen van de maatregelen liep perfect in pas met de temperatuurstijging en het aflopen van het uni-jaar.
Onze buren zijn Fransen en weer daarnaast woont een Duitse vriendin. Afhankelijk van welk land er speelt, kijken we bij een van de drie huizen de wedstrijd. De Duitse vriendin vertelde dat ze altijd uitkijkt naar het moment waarop ze de Duitse vlag kan uithangen, zonder dat dat fronsende wenkbrauwen oplevert.
Zelfs een kwakkelend Oranje moet een land als Tsjechië toch kunnen hebben
Afgelopen weekend was het dus onze beurt om de buren te ontvangen. Toen ik om tien voor zes nog even de laatste vloeibare aanmoedigingen ging halen bij de supermarkt, daar gratis oranje tompoezen meekreeg en gegroet werd met ‘fijne wedstrijd!’ in plaats van ‘fijne zondag’, leek niets de avond te kunnen verpesten.
Bovendien hadden Mathieu van der Poel en Max Verstappen eerder in het weekend het goede voorbeeld al gegeven en dat terwijl hun opgave vooraf toch een stuk zwaarder leek dan die van het Nederlands elftal. Zelfs een kwakkelend Oranje moet een land als Tsjechië toch kunnen hebben. De laatste Tsjechische speler die bij mij nog een belletje doet rinkelen is Pavel Nedved, een man die qua leeftijd niet veel scheelt met mijn vader. Enfin, iets met zout en wonden. Gelukkig is een huisgenootje half Vlaams en hebben we dus nog een redelijk back-up elftal om voor te juichen.
Ondanks de sportieve blamage, heeft het EK me ook gerustgesteld: we kunnen na anderhalf jaar sudderen op een laag sociaal pitje, gelukkig nog steeds met een biertje in de hand slap ouwehoeren over onbenullige zaken. En ook over voetbal natuurlijk.
Oscar Delissen is derdejaars student Levensmiddelentechnologie en houdt van koken met scherpe messen en kleurrijke festivalblousejes.
