Tekst Guido Camps
Vorige week dinsdag was het zover, na meer dan een jaar thuiswerken en onderwijs geven op afstand, had ik na aanvraag bij roostering een collegezaal toegewezen gekregen voor een live college. Ik had zelfs een beetje vlinders in mijn buik bij het opstaan, en de hele autorit richting de campus voelde nog onwennig. Ik was 45 min te vroeg aanwezig, een marge die ik voor corona nooit zou hebben gehanteerd.
Ongeveer tien minuten voor aanvang van het college begonnen de studenten binnen te stromen en vijf minuten later was bijna iedereen er. De grote vraag hoe je ervoor zorgt dat studenten op tijd naar college komen is dan ook beantwoord: hier zijn slechts een globale pandemie en een jaar in huis opsluiten voor nodig.
De onwennigheid was op zijn top toen we elkaar in het echt zagen. Wekenlang kenden we elkaar alleen als pratende hoofdjes met namen eronder. Zonder die naam erbij bleken mensen in het echt een stuk lastiger te herkennen. En grappig genoeg waren we al wekenlang in het Engels aan het praten terwijl de gehele klas Nederlands bleek te spreken.
Het was onwennig, dat eerste echte college, maar het was een van de allerleukste universitaire dingen die ik in tijden heb gedaan
Hoe erg we geïndoctrineerd waren door online onderwijs bleek pas echt toen studenten iets moesten presenteren. We waren gewend geraakt aan het simpelweg slides sharen en dat dan alle gezichten van het scherm verdwijnen omdat iemand dat scherm overneemt. Nu zat iedereen vol verwachting naar mij te kijken terwijl ik probeerde diep onder uit mijn tas een pre-corona USB-stick te vissen omdat we (lees: ik) helemaal niet hadden nagedacht over hoe de slides op de beamer terecht moesten komen.
Het was dus onwennig, dat eerste echte college sinds lange, lange tijd. Het liep niet vloeiend en toch het was een van de allerleukste universitaire dingen die ik in tijden heb gedaan. Ik heb het afgelopen jaar lang getwijfeld of online niet alles zou gaan overnemen, ook na corona. Maar na dit ene college twijfel ik niet meer. De toekomst is vast gedeeltelijk online, maar toch vooral terug in de collegezaal.
Guido Camps (37) is dierenarts en postdoc bij Humane Voeding. Hij houdt van bakken, bijen houden en bijzondere dieren.
