Voor veel internationals is studeren en werken in Wageningen een mooi hoofdstuk in hun leven. Maar als er onrust is in het thuisland, kan het erg moeilijk zijn om duizenden kilometers ver weg te zijn. Twee verhalen.
Natalia Moreno Ramírez
Natalia Moreno Ramírez (27) uit Colombia rondde onlangs haar master Organic Agriculture af en werkt nu aan haar PhD-onderzoeksvoorstel.
‘Drie jaar geleden kwam ik naar Wageningen voor mijn master Organic Agriculture. Mijn familie komt uit Tolima, een regio in Colombia die bekendstaat om koffie. Voor mijn PhD wil ik onderzoeken hoe we koffie op een duurzamere manier kunnen produceren met biologische ongediertebestrijding.
Mijn familie en ik zijn heel hecht, dus het was zeker in het begin heel moeilijk om zo ver weg van ze te zijn. Maar ik maakte hier al gauw vrienden – zij werden mijn Wageningse familie. En elke zomer vloog ik terug naar Colombia om daar vakantie te vieren.
‘Toen ik hierheen kwam, was mijn grootste angst dat er iets zou gebeuren met mijn familie. Afgelopen november kreeg mijn vader corona. Ik was hier in Wageningen toen hij stierf. Op die dag ben ik met mijn vrienden bij de rivier gaan zitten, een mooie plek, om dicht bij de natuur te zijn. Ik kon niet bij mijn vader zijn en ik moest ik een manier vinden om afscheid te nemen.
Toen ik thuiskwam, was de begrafenis al geweest
‘De dag daarna vloog ik naar Colombia. Ik wilde graag bij mijn familie zijn, maar toch vond ik het moeilijk om het besluit te nemen om te gaan. Vanwege corona, maar ook omdat ik nog bezig was met de aanvraag van mijn zoekjaarvisum. Op dat moment was het niet zeker of ik weer terug kon keren naar Wageningen. Al die dingen zorgen voor stress in een toch al moeilijke tijd. Toen ik thuiskwam, was de begrafenis al geweest. Vanwege corona mag er niet lang gewacht worden met begraven.
‘In januari kwam ik terug naar Wageningen om te werken aan mijn onderzoeksvoorstel voor mijn PhD. De laatste maanden is er veel sociale onrust in Colombia. Het begon ermee dat de regering belastinghervormingen wilde doorvoeren. Ik begrijp dat dat nodig is, maar deze hervormingen zouden de belastingen voor lage- en middeninkomens verhogen, juist de groepen die het hardst zijn getroffen door de pandemie.
Mensen zijn wanhopig: er zijn geen banen, er is geen plaats in het ziekenhuis, ze mogen niet naar buiten door corona, enzovoort. Tegelijkertijd hoor je verhalen in het nieuws over overheidscorruptie en geld dat verdwijnt, terwijl veertig procent van de Colombianen in armoede leeft. Dus werden mensen boos en begonnen te protesteren.
Op een dag willen we terug naar een land dat veilig is
‘De politie en het leger reageerden met heel veel geweld. Ze vielen de protesteerders aan. Mensen kwamen om het leven, gewone studenten. Kun je je voorstellen dat je naar een protest gaat en dat jij of je vrienden worden vermoord door de politie? Het is gestoord dat je je niet veilig kan voelen in je eigen land.
‘Colombianen in Wageningen voelen een constante angst: zijn onze vrienden en familie veilig? De protesten vinden plaats terwijl het nacht is in Nederland, wat het moeilijk maakt om te slapen. We voelen een verantwoordelijkheid om de sociale beweging te steunen, want op een dag willen we terugkeren naar een land dat veilig is, waar onze families veilig zijn.
‘Het is erg belangrijk voor mij dat er hier een Colombiaanse gemeenschap is. Zij begrijpen waar ik vandaan kom. Vóór corona en de protesten wilden veel van mijn Colombiaanse vrienden in Colombia hun carrière starten. Nu voelt het soms alsof daar geen mogelijkheden meer zijn. Ik hoop dat het snel beter wordt, want Colombia heeft veel potentie, met haar koffie, natuur en haar prachtige mensen.’
Ojasvi Uppal
Ojasvi Uppal (24) uit India is masterstudent Food Safety.
‘Ik ben opgegroeid in New Delhi, de hoofdstad van India. Het is een grote, drukke stad. In 2019 kwam ik naar Wageningen om Food Safety te studeren. Het eerste wat me opviel is hoeveel ruimte hier is. Wageningen heeft zoveel natuur en er zijn veel studenten. Het is een levendige plek waar veel gebeurt, waardoor het makkelijk is om mensen te leren kennen. Ik sloot me aan bij de Indian Student Association, die ik inmiddels leidt. Je voelt je heel snel onderdeel van Wageningen. Die eerste zes maanden waren een mooi welkom.
‘Mijn vrienden en ik waren naast de studie vooral bezig met Wageningen en de rest van Nederland verkennen. We zaten in een goede flow. Toen kwam corona en plotseling viel dat stil. Het werd moeilijk om nieuwe vrienden te maken. De eerste golf kwam hier harder aan dan in India.
Veel Indiërs keken er naar uit om terug naar huis te gaan in de zomer van 2020. Maar de regels waren toen dat je twee weken in quarantaine moest in India. Als je één maand de tijd hebt, is veertien dagen erg lang, dus besloten veel mensen niet te gaan. Ook ik bleef hier. Ik heb mijn familie nu al bijna twee jaar niet meer gezien.
Een online gebed is gewoon niet hetzelfde
‘In februari 2021 begon het aantal besmettingen in India exponentieel te groeien. Op dat moment waren veel studenten hier bezig met het afronden van hun thesis. Stel je voor hoe dat is: een strenge lockdown hier, een coronacrisissituatie in India en daar bovenop de stress van je thesis. Dat is gewoon te veel.
‘De situatie werd steeds slechter. Tegen het einde van maart begonnen verre familieleden en vrienden van mijn ouders besmet te raken. Toen werden mijn grootouders aan mijn moeders kant ziek. Mijn opa was 85 jaar oud en had Parkinson. Hij overleed voordat het überhaupt duidelijk was of het corona was of niet.
Die periode was heel moeilijk voor mij. Op zulke momenten wil je bij je familie zijn, maar ik zat hier in Wageningen en kon niks doen. Ik worstelde met mijn stress en mijn verdriet, maar ik zweeg erover, omdat ik wist dat anderen het nóg moeilijker hadden—ik wilde hen niet nóg meer stress bezorgen.
‘Toen ik India verliet in 2019, verwachtte ik niet dat ik mijn opa nooit meer zou zien. Het is raar als je niet bij een begrafenis van een geliefde kan zijn. Er was een online gebed georganiseerd, maar dat is gewoon niet hetzelfde. En ik voel me schuldig: ik zit hier veilig in Nederland, terwijl mijn geliefden in India zitten waar er niet genoeg zuurstof is en niet genoeg vaccins zijn. Ik denk dat alle Indiërs in Wageningen daar wel een beetje mee worstelen.
Ik voel me schuldig: ik zit hier veilig in Nederland, terwijl mijn geliefden in India zijn
‘Door corona ben ik constant bezorgd over wat er gebeurt of wat er zou kunnen gebeuren. Daardoor kan ik niet in het moment leven. Ook ben ik terughoudend in vooruit plannen, omdat ik niet weer teleurgesteld wil worden.
‘Ik probeer om gezond te blijven door lange wandelingen in de natuur te maken en te mediteren. Het helpt dat de situatie in Nederland nu beter is, waardoor mensen weer meer vrienden kunnen ontmoeten en samen kunnen eten. De Indiase gemeenschap in Wageningen zamelt geld in, bijvoorbeeld door Indiaas te koken en die maaltijden te verkopen (zie ook het Instagramaccount mealdonations_wur, red.). Dat laat zien dat er altijd een manier is om een steentje bij te dragen. En dat lucht op.’
