Furqan Asif op zijn ‘nieuwe’ werkplek (thuis). Eigen foto Tekst: Roelof Kleis, Tessa Louwerens en Luuk Zegers
Maar liefst duizend nieuwe medewerkers begonnen tijdens de pandemie aan hun nieuwe baan. Hoe gaat dat?
Beginnen bij een nieuwe werkgever is altijd spannend. Hoe vind je je weg? Hoe zijn je collega’s? Die zijn er niet. Tenminste niet in levende lijve. Veel van de nieuwe WUR-medewerkers kennen hun werk, de campus en de collega’s voornamelijk van het beeldscherm. Hoe dat is? Het is te doen, blijkt uit de nieuwe collega’s die Resource sprak. Maar het zou wel heel mooi zijn om elkaar ook persoonlijk te ontmoeten. Om eens een student te zien, in de kantines te eten, over de campus te lopen. Op deze pagina’s lees je de ervaringen van onze nieuwe collega’s.
‘Je mist wel eens een blik over de schouder’
Dirk de Baat, controller bij het Centre for Development Innovation
‘Ik ben op 1 juli vorig jaar begonnen. De sollicitaties in de maanden daarvoor waren allemaal online. Dat was best wel apart. Op de eerste werkdag heb ik uitvoerig met mijn leidinggevende en de coördinator gesproken en mijn werkmateriaal opgehaald. Daarna ben ik niet vaak meer op de campus geweest. Ja, een paar keer in september, toen er weer iets meer mocht. Maar dan zit je ook maar alleen in een ruimte. Dus dan kan ik net zo goed thuis werken. Ik werk het liefst zelfstandig, dus dat thuiswerken belemmert mij niet zo. Mijn vragen spaarde ik op en dan belde ik een keer per dag met een collega. Maar je mist wel eens een blik over de schouder, iemand die even meekijkt. De meeste collega’s heb ik inmiddels wel een keer life gezien. We hebben elke maandagmorgen overleg. Maar dat gaat toch vooral over het werk. Het lijkt me leuk om de collega’s op een meer persoonlijke manier te leren kennen. Online contact haalt het niet bij echt ontmoeten.’
‘Telkens als ik ergens nog niet iedereen ken, volgt eerst een voorstelrondje’
Romy Lansbergen, zeewieronderzoeker bij Wageningen Marine Research
‘Ik ben in oktober 2020 gestart. De eerste weken kon ik nog naar kantoor, maar dat werd steeds minder. Het on-boarding zegt mij niks. Wel was er voor mij een introductietraject met online 1-op-1 kennismakingsgesprekken ingepland met verschillende mensen van de organisatie. We hebben een klein team in Yerseke met wekelijkse online koffiemomenten. Ik merk dat iedereen begripvol is, dus telkens als ik ergens in een meeting nog niet iedereen ken, dan volgt eerst een voorstelrondje. Het is jammer dat ik collega’s niet face-to-face kan spreken en buiten het werk om leer kennen. Verder merk ik dat het fijn is om in kleinere groepen kennis te maken: in een grote groep is het, zeker als je nieuw bent, moeilijker om het woord te nemen en jezelf te laten zien.’
‘Ik word goed opgevangen door collega’s’
Yannick Vermeiren, universitair docent Humane Voeding en Gezondheid
‘Bij mijn vorige baan in Antwerpen ging het praktisch onderzoek gewoon door op locatie. Daar ging ik drie dagen per week naar mijn werk. Sinds ik afgelopen december in Wageningen ben begonnen, werk ik bijna elke dag vanuit huis. Ik heb twee jonge kinderen. Er is een soort constante stress dat het werk af moet zijn voor de kinderen weer thuis zijn. Ik heb meegedaan aan de online on-boarding. Dat is wel mooi, maar zou mooier zijn op de campus. Eén dag in de week rijd ik vanuit Oud-Turnhout in Vlaanderen naar Wageningen om in Helix te werken. Daar word ik goed opgevangen door de weinige collega’s die er zijn. Andere collega’s ontmoet je via Skype, Teams en Zoom. Als ik iets niet weet, biedt het intranet vaak goede handleidingen. Daarnaast heb ik begeleiders met de nodige ervaring in Wageningen, die het reilen en zeilen van de ganse universiteit kennen. Daar ben ik blij om. Ik hoop dat ik vanaf de zomer de échte sfeer van de universiteit, met de studenten, collega’s en cafetaria’s, kan gaan meemaken. Ik ben misschien geen student meer, maar ik mag me graag onder de mensen begeven.’
‘De timing voor de on-boarding is belangrijk’
Furqan Asif, onderzoeker Environmental Policy Group
‘Ik kom uit Canada en ben vlak na de corona-uitbraak gestart met mijn postdoc. Gelukkig had ik daarvoor al wat collega’s ontmoet. Ik heb meegedaan met de on-boarding. Dat was fijn en ik voelde mij welkom en verbonden. Toen het weer even mocht heb ik zoveel mogelijk op kantoor gewerkt zodat ik collega’s kon zien. Het is sowieso een uitdaging om je weg te vinden en nieuwe vrienden te maken als je in een nieuw land bent. Dat wordt uitvergroot in deze coronatijd. Ook praktische zaken zoals verhuizen zijn lastiger als je niemand kent die je kan helpen. Ik had het geluk dat ik de auto van een collega kon lenen om wat meubels te halen. Het on-boarding vind ik een goed initiatief, maar de timing is belangrijk: als je net start word je overspoeld met nieuwe dingen en dan heeft dit misschien niet de prioriteit omdat het meer een formaliteit lijkt te zijn. WUR kan beter communiceren over de meerwaarde hiervan. En misschien is het een idee om een liaison aan te stellen voor expats om ze wegwijs te maken in Wageningen.’
‘Ik kende de meeste collega’s al goed’
Mark de Rover, docent Food Microbiology en Food Quality and Design
‘Toen ik op 1 november 2020 aan mijn baan begon, kende ik de meeste collega’s al goed. Ik heb mijn bachelorthesis en twee mastertheses gedaan bij Food Microbiology, een van de twee vakgroepen waar ik nu werk. In die tijd ben ik ook vaak studentassistent geweest, waarbij ik zowel voor als tijdens corona al geassisteerd heb bij het onderwijs. Andere collega’s die starten binnen de vakgroep kennen helemaal niemand, die missen misschien de aansluiting wel met collega’s. Het inwerken was aan het begin een beetje onduidelijk, maar na een week heeft een collega, die dezelfde functie heeft als ik, me heel goed geholpen. Als ik iets niet weet te vinden, stap ik naar collega’s toe. Daarnaast is er een inwerktraject waarbij we elke week bespreken waar ik tegenaan loop, wat ik deze week ga doen, enzovoort. Ik mis het directe contact met de studenten. En het gezellige koffiemomentje. Dat houden we wel online, maar dat is toch anders.’
‘Van de campus heb ik nog steeds weinig gezien’
Nikolien van Gelderen, teamleider Events bij Communication Services
‘Ik begon op 17 februari vorig jaar, een paar weken voor de eerste lockdown. De Dies stond voor de deur. Daar waren we erg druk mee, dus een rustige introductie zat er niet in. Van de campus heb ik nog steeds weinig gezien. De on-boarding die in april plaats zou vinden, ging niet door. Ik ken eigenlijk nog steeds alleen Atlas. Dat is wel lastig. Als collega’s het over een locatie hebben, heb ik er geen beeld bij. De collega’s zelf heb ik al doende een beetje leren kennen. Ook dat is best lastig in het begin: ik ken hen niet en zij kennen mij niet. Nou ben ik niet bang om op mensen af te stappen. Ik vind mijn weg wel. Maar WUR is wel een hele grote organisatie. Op afstand is het lastig om aan te voelen hoe zo’n organisatie werkt. Wie doet wat? Daar komt bij dat mijn werk, het organiseren van evenementen, totaal is veranderd. Na de lockdown moest alles online of in een soort hybride vorm. Ik moest me veel nieuwe kennis eigen maken. Online heeft voor- en nadelen. Het grote voordeel is de duurzaamheid: voor een online evenement hoef je niet meer te reizen. Dat maakt het bovendien voor meer mensen toegankelijk. Online is een blijvende toevoeging, maar er gaat niks boven direct contact. We zijn sociale wezens en snakken ernaar om elkaar weer echt te ontmoeten.’