Foto: Guy Ackermans Keerpunten: soms herken je ze meteen, soms pas achteraf. In deze serie vertellen WUR’ers over een bepalend moment dat ze altijd zal bijblijven. Dit keer vertelt Gerrieke van Middendorp hoe het gezinsleven haar dwong om haar passie te volgen.
‘Zowel in mijn carrière als in mijn persoonlijke leven wilde ik alles goed doen. Mijn overtuiging was: doe iets voor de volle honderd procent, óf helemaal niet. Dat gold ook toen ik mijn baan als analist bij levensmiddelenmicrobiologie combineerde met een druk gezinsleven. In 2017 werd mijn jongste geboren. Ik zorgde voor mijn twee kinderen, gaf borstvoeding en werkte hard. Ik was trots dat ik alles zo goed onder controle had.
Maar mijn jongste sliep slecht, wat inhield dat mijn man en ik slecht sliepen. Dat eiste zijn tol. Ik was vermoeid en daarbovenop vergeetachtig. Dat laatste ben ik van mezelf al, maar slaapgebrek en zwangerschapshormonen verergerden dat. Na een tijdje doorbikkelen was de veerkracht eruit en vond ik het steeds moeilijker om mijn eigen standaard te halen op het werk. Er moest iets veranderen. Vanwege mijn alles-of-nietsmentaliteit overwoog ik om helemaal te stoppen met werken. Ik dacht na over wat me de meeste voldoening gaf op werk: cursorisch onderwijs geven. Ik genoot ervan om practica te begeleiden en kennis over te dragen op studenten. Eigenlijk was dat ook wat mij in de vacature voor deze baan aansprak. Ik besprak dat met mijn man en al pratend realiseerde ik me dat het niet erg was om bepaalde taken te laten vallen. Ik liet mijn overtuiging los en richtte me op onderwijs.
Onze afdeling kent piekdrukte in onderwijsperiodes. Doordat ik werk van mijn collega’s uit handen neem, is dat een mooie win-winsituatie. Nu coördineer ik (online) practica, geef ik introcolleges en begeleid studenten. Sommige periodes met veel onderwijs moet ik vijf dagen in de week aan de bak, andere keren maar een dag in de week. Zo’n gebrek aan regelmaat lijkt onrustig, maar zo ervaar ik het niet.
Vanwege mijn alles-of-nietsmentaliteit overwoog ik om helemaal te stoppen met werken
Ik kom nu meer tot rust en, omdat ik gestopt ben met mijn eigen onderzoek, zijn mijn taken nu veel ordelijker. Ik vind het nog altijd spannend dat ik deze stap heb gemaakt, maar heb er geen spijt van. Over een tijdje wil ik er weer een stapje bovenop doen, maar de focus op onderwijs blijf ik houden.’