Carl Timler aan het werk op zolder. ‘Ik kan niet wachten tot we elkaar weer face-to-face zullen zien.’ In maart, tijdens de eerste lockdown, vroegen we een aantal WUR-collega’s een kiekje te maken van hun thuiswerkplek en ons te vertellen hoe het werken vanaf de keukentafel of zolder hun beviel. Nu, na maanden coronacrisis en online lessen, bellen we deze collega’s opnieuw op. Hoe gaat het met ze en hoe kijken ze nu tegen het thuiswerken aan?
‘Op zolder’
Carl Timler, docent Farming Systems Ecology
‘Voor mij is er veel veranderd. Mijn kantoor is inmiddels de slaapkamer van mijn zoontje geworden en ik werk nu op zolder. Mijn zoontje van zeven had moeite met thuis lessen volgen, dus hij ging tijdens de lockdown toch naar school.
Er zit wel een zilveren randje aan het thuiswerken: Ik zou dit jaar eigenlijk regelmatig naar Ethiopië reizen voor een project, maar dat ging niet door. Daardoor had ik meer tijd over en ben ik er in geslaagd om mijn PhD af te ronden in oktober.
Verder merk ik dat ik meer contact heb met internationale collega’s omdat zij veel vaker online deelnemen aan meetings. Voor de tweede lockdown heb ik een paar weken op kantoor gewerkt en dat was zo’n verschil! Ik kan niet wachten tot we elkaar weer face-to-face kunnen zien. Al is het maar 1 of 2 dagen per week.’
‘Kleine wereld’
Inge Ruisch, secretaresse Communication, Philosophy and Technology
‘Sinds juni werk ik niet meer thuis. Ik trok het niet meer, ik werd depressief. Ik heb geen man en kinderen, mijn wereldje werd zo klein. Ook letterlijk omdat ik geen extra studeerkamer en een donker huis heb. Bovendien heb ik deze baan genomen omdat ik het contact met studenten zo leuk vind en dat viel weg. In plaats daarvan staarde ik 36 uur per week naar zo’n computer…
Toen mijn auto naar de garage moest, werkte ik een ochtendje op kantoor en ik was zo blij mee dat ik meteen heb gevraagd of ik vaker naar kantoor kon komen. Uiteindelijk kwam mijn levenslust weer terug, maar nu is het weer anders met die tweede lockdown en het jaargetijde. Mijn werk is ook drukker dan normaal omdat ik inval voor een collega. Toch probeer ik mijn zegeningen te tellen; je zal maar corona krijgen in een achterstandswijk in Kenia.’
‘Rek eruit’
Klaas Metselaar, docent Bodemfysica en Landbeheer
‘Sinds maart werk ik thuis, omdat ik mantelzorger ben en geen risico wil lopen op besmetting. Mijn zolderkamertje is mijn werkplek gebleven, met uitzondering van de zomermaanden toen het te heet werd. Een werkplek met een constant klimaat blijkt dan een luxe. Ik merk dat werk en privé meer verweven worden, en die vrijheid is fijn, maar ook vermoeiend, want zo stopt werken nooit.
Ik merk dat de rek eruit gaat, we zijn toe aan vakantie, want in de zomer konden we niet weg vanwege de mantelzorg. Ik mis ook de informele gesprekken met studenten en het beeldbellen kost me energie. Ik ben nu bezig een podcast te maken voor een fietsexcursie – leuk om ervaringen op te doen met anders onderwijs geven. Als periode 5 straks aanbreekt, hebben we een heel jaar alle vakken online gegeven en valt de extra belasting van video’s maken en bedenken weg. Dat geeft wat rust.’
‘Dat eeuwige ge-skype’
Irene Koomen, Wageningen Centre for Development Innovation
‘De wereld is een stuk kleiner geworden. Ik reisde veel naar onze buitenlandse projecten en dat is volledig weggevallen. Ik ben benieuwd wat het nieuwe normaal – met minder reizen – straks wordt. Het afgelopen jaar heb ik meer met onze Ethiopische partners overlegd dan daarvoor, met dank aan Zoom en Skype, onze band is sterker geworden. Dit kan alleen als je elkaar al kent.
Het eeuwige ge-zoom en ge-skype kost veel energie, maar ik leer er beter mee omgaan, met kortere afspraken en pauzes plannen. Ik loop veel meer ommetjes dan vroeger, ik vind stil zitten nog erger dan achter de computer zitten. En ik mis interactie: je leert studenten en hun wereld online minder goed kennen. Daar staat tegenover: ik heb deze zomer veel in de moestuin gewerkt. Als ik weer mag reizen, ga ik naar Ethiopië, Ghana en Kenia om vervolgprojecten te bespreken.’
‘Naar het lab’
Wim van der Poel, onderzoeksleider Wageningen Bioveterinary Research
‘De eerste lockdown vond ik best zwaar. Het online werken viel niet mee, soms zat ik de hele dag in meetings. Die kosten online meer energie en ik mis het contact met de mensen. Inmiddels is er bij ons wel het een en ander veranderd. Mijn oudste zoon woonde tijdelijk thuis omdat hij zijn baan kwijt was geraakt. Maar hij is weer op zichzelf gaan wonen en heeft ook een nieuwe baan gevonden in coronatijd.
De afgelopen maanden waren erg hectisch op het lab: we hadden het druk met coronatesten en later met de vogelgriep. Daarom ben ik elke dag naar het lab gegaan. Dat vind ik ook veel leuker, omdat ik zo meer het gevoel heb waar we mee bezig zijn.’