Vroeg in de morgen ontvang ik een mailtje van de afdeling financiën: ‘Eugene, wil jij bij een kamer gaan kijken waar we binnenkort met de deurwaarder een ontruiming hebben gepland? Er is namelijk een grote huurachterstand. En via de mail, post en telefoon kunnen we deze persoon niet bereiken.’
Als ik bij het betreffende huis aanbel, doet een vriendelijke jongeman open. ‘Goedemorgen, ik ben Eugene, de beheerder van Idealis, en ik wil even komen kijken in een kamer op jullie afdeling.’
‘Maar natuurlijk’, zegt de jongen. ‘Ik ben de afdelingsvertegenwoordiger, gaat het toevallig om een kamer waar onlangs een bewoner is vertrokken? De hoofdhuurder hebben we voor het laatst een jaar geleden gezien, maar daarvoor was hij er ook zelden. Maar de kamer is wel steeds bewoond geweest door verschillende mensen.’ In mijn hoofd begint een alarmbelletje te rinkelen. Dit klopt van geen kant.
Ik open de deur en ik zie dat de kamer volledig is gemeubileerd, weliswaar met oude meubels, maar alles is aanwezig: een bed, kast, een bureau met bureaustoel. Ik bel mijn collega van financiën en vraag of er officiële onderhuurders staan ingeschreven op dit adres. Dat blijkt niet het geval. Nu is voor mij in een keer alles duidelijk: deze persoon heeft er een lucratief handeltje bij.
Hij betaalt zelf al een hele tijd geen huur aan Idealis en intussen verhuurt hij zijn kamer illegaal. Zijn kamer is gemeubileerd dus elke maand komt er een leuk bedrag bij op zijn rekening. Hij heeft zichzelf natuurlijk rijk gerekend en hij heeft ook even kunnen genieten van het extra geld. Maar nu zijn handeltje ontdekt is, gaat het hem uiteindelijk meer kosten dan het hem opleverde: de huurachterstand en de bijkomende kosten van de deurwaarder moeten spoedig worden betaald.
Mijn vader zei altijd: al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt haar wel.
