Wie? Thomas Westhoff (20), BSc International Land and Water Management
Wat? Stage bij het World Resources Institute (WRI)
Waar? Java en Sumatra (Indonesië)
Indonesië heeft te kampen met jaarlijks terugkerende veenbranden, een problematiek die ik al jaren volg. Dus toen ik de mogelijkheid kreeg om in Indonesië een half jaar onderzoek te doen, heb ik zoveel mogelijk betrokken organisaties een bericht gestuurd. Met succes, ik mocht stage lopen bij het World Resources Institute (WRI), dat probeert herstelwerkzaamheden in kaart te brengen en de vuren online te monitoren. Op deze manier proberen ze beter inzicht te krijgen op de veenbranden.
Een wereldstad
Mijn afdeling van WRI zat in het zakelijk hart van Jakarta, in één van de vele grote kantoortorens. Geheel onverwacht bleek ik op de bovenste verdieping te zitten met een prachtig uitzicht over de stad. In deze wereldstad is de smartphone uitgegroeid tot een eerste levensbehoefte, met name door Gojek. Dit is een app waarmee je praktisch alles kunt met één druk op de knop: eten bezorgen, taxi’s bestellen, bankieren en chatten.
Het platteland
Het leven in de stad was totaal anders dan op het veld. Twee keer ben ik overgevlogen naar Zuid-Sumatra, waar ik op het Indonesische platteland mijn data heb kunnen verzamelen. Bij het veldwerk stonden we al vroeg op en ging ik achterop een scooter samen met een groep lokale collega’s richting de plantages of het bos. Wadend door kanalen en balancerend over boomstammen liep ik naar de aangewezen locaties om de grondwaterstanden op te meten en bodemmonsters te verzamelen.
De harde realiteit
Tijdens mijn periode in Indonesië waren er opnieuw grote veenbranden, waardoor het in september veel te gevaarlijk was om het veld in te gaan. In oktober kon ik eindelijk vertrekken, maar toen ik in het veld was, heb ik wel ervaren hoe slecht de luchtkwaliteit kan zijn. Eén onderzoekslocatie was zelfs veranderd in een maanlandschap door de branden. Deze verschrikkelijke beelden benadrukten voor mij nogmaals het belang van dit werk.
Vooral de mooie lach van Indonesië is mij bijgebleven. Overal waar ik kwam lachte iedereen en dit gaf mij altijd een welkom gevoel. Tijdens mijn veldwerk op Zuid-Sumatra ging ik samen met een collega naar een dorpje vijf uur rijden van een grote stad. We hadden de eer om bij de burgemeester te slapen en werden als eregasten in het dorp onthaald. In de avond kwam heel het dorp op bezoek, werd mij van alles geserveerd en het hemd van het lijf gevraagd. Op de laatste avond wilde de burgemeester graag een foto met mij, om deze vervolgens in te lijsten en aan de muur te hangen.’
