©Sophie Brasseur
Wetenschap op anderhalve-meter afstand van elkaar, hoe pak je dat aan? Zeehondenonderzoeker Sophie Brasseur telt zeehonden vanuit een extra groot vliegtuig.
Foto: Een tegenvaller voor onderzoeker Sophie Brasseur was dat een rondvaartboot de plaat tussen Terschelling en Vlieland aan het bezoeken was. ‘Dit is juist de plaat waar tachtig procent van de grijze zeehonden in de internationale Waddenzee van Nederland tot en met Denemarken ligt. Hiermee verstoor je de dieren.’ ©Sophie Brasseur
Elk jaar voert Sophie Brasseur, onderzoeker bij Wageningen Marine Research, samen met haar collega’s zeehondentellingen uit boven de Waddeneilanden. Dit gebeurt al sinds de jaren zestig om te kijken hoe het met de zeehondenpopulatie gaat. Brasseur: ‘In deze periode zijn de grijze zeehonden aan het verharen, daarvoor komen ze meer aan land en dat maakt het voor ons makkelijker ze te tellen. Omdat er zoveel zeehonden zijn, maken we foto’s vanuit de lucht en tellen ze later rustig op een groot scherm.’
Geen grap
Op 1 april werd het team erop attent gemaakt dat de vlieginspectie eiste dat ook vanwege de coronacrisis op alle vluchten een afstand van minimaal anderhalve meter tussen inzittenden werd gehanteerd. ‘Dat was helaas geen grap.’ In het normale onderzoeksvliegtuigje, bleek het onmogelijk deze afstand tussen onderzoeker en piloot te waarborgen. Via Airport Texel, kwam Brasseur in contact met de directrice van vliegveld Twente die de verzoeken voor speciale vluchten coördineert: uitzonderingen waren echt niet mogelijk. De piloot wist echter een groter vliegtuig te regelen zodat de eerste telling van dit jaar toch doorgang kon vinden.‘Het was wel wennen’, zegt Brasseur. ‘Normaal gaan er meerdere onderzoekers mee en zitten we op elkaar gepakt in het klein vliegtuigje. Nu zat ik helemaal achterin en de piloot voorin en verder was er niemand mee. Alsof ik op de achterbank van een limousine zat
Op de zandplaten hadden de zeehonden zich en masse verzameld
Coronamaatregelen
Op een prachtige zondag op 5 april vloog Brasseur over de zandplaten in de Waddenzee en langs de Noordzeestranden van de eilanden. ‘Op de stranden was het eigenlijk minder rustig dan ik had verwacht met de coronamaatregelen. Ik had gehoopt dat door het ontbreken van mensen op het strand zeehonden daar zouden gaan liggen, maar dat was niet zo, er reden zelfs nog veel auto’s over het strand. Ameland spande de kroon, daar telden we in korte tijd 17 auto’s.’
Wadbewoners
Aan de andere kant waren de jachthavens op de wadden vrijwel uitgestorven en ook de drukste vaarroute tussen Vlieland en Terschelling was nauwelijks een boot te bekennen. ‘Misschien komt het door de lagere aantallen bezoekers of door het mooie weer‘, zegt Brasseur. ‘Maar op de zandplaten hadden de zeehonden zich en masse verzameld. De coronamaatregelen zijn waarschijnlijk heerlijk voor de wadbewoners, de dieren bedoel ik dan.’ De resultaten van de telling worden nu verwerkt. Dat doet Brasseur vanuit haar huis op Texel.