Tekst: Vincent Oostvogels
Die hashtag #NietMijnSchuld slaat natuurlijk op de studieschuld die een deel van de Nederlandse studenten in het hoger onderwijs heeft opgebouwd ten gevolge van het leenstelsel. Dat leenstelsel werd in 2015 ingevoerd, maar heeft in zijn huidige vorm geen politieke meerderheid meer. De actievoerders proberen nu al een tijdje voor elkaar te krijgen dat de basisbeurs terugkomt. Ook eisen ze compensatie voor de generatie ‘pechstudenten’ die geen basisbeurs hebben gekregen.
Ik ben zo’n pechstudent. Eigenlijk zou ik die actievoerders op mijn blote knieën moeten bedanken. Zeker als ze de overheid tot een compensatie kunnen dwingen, zou dat mooi meegenomen zijn. Toch voel ik me vooral ongemakkelijk bij dat hele #NietMijnSchuld-verhaal.
Eigenlijk zou ik de actievoerders op mijn blote knieën moeten bedanken
Dat leenstelsel is namelijk best prima. Het voorziet in gratis reizen met het openbaar vervoer, een aanvullende beurs voor studenten met financieel minder draagkrachtige ouders en de mogelijkheid om tegen gunstige voorwaarden geld te lenen als investering in je toekomst. Natuurlijk, een basisbeurs daarbovenop zou tof zijn – gratis koffie ook – maar daarmee is dat nog geen mensenrecht.
Ik vind het een voorrecht om in Nederland hoger onderwijs te genieten. We hebben goede universiteiten en hogescholen. Het collegegeld is maar een fractie van de werkelijke onderwijskosten en vaak veel minder dan de tarieven waartegen internationale studenten komen studeren. Zo vreemd is het dan toch niet dat ons wordt gevraagd om zelf in ons onderwijs te investeren?
Vincent Oostvogels (24) zoekt in zijn twee masteropleidingen Forest and Nature Conservation en Animal Sciences het kwetsbare raakvlak op tussen natuurbeheer en voedselproductie.