Illustratie: Henk van Ruitenbeek Jasper Candel, bijna gepromoveerd bij Bodemgeografie en landschap
‘Na mijn PhD-onderzoek stond ik voor de keuze: ga ik Tenure Track doen of word ik docent? Mijn ambities liggen bij zowel onderwijs als onderzoek. In de Tenure Track zijn echter de kwantitatieve criteria, zoals de aantallen publicaties en promovendi, niet langer een middel om kwaliteit te bepalen, maar een doel op zich. Als iedereen zich vooral druk maakt over het halen van credits, dan krijg je veilige wetenschap waarin je makkelijk kunt scoren. Onderwijs wordt dan een ondergeschoven kindje. Zo’n werkcultuur spreekt mij niet aan, ik wil goede mensen opleiden. WUR moet Tenure Track veel breder inzetten en ook kijken naar de maatschappelijke impact van onderwijs en onderzoek. Het lijkt me beter dat tenure trackers voortaan een plan schrijven over wat ze willen bereiken en dat een commissie de uitvoering elke drie jaar beoordeelt. Op die manier hoeft niet iedereen door dezelfde beoordelings-mal en kun je het loopbaanbeleid diverser maken.’
Ton Bisseling, hoogleraar Moleculaire biologie
‘Bij Tenure Track is het zoeken naar een balans tussen transparante regels en een kwaliteitsoordeel. We willen niet terug naar de jaren tachtig, toen er veel mensen zijn aangenomen waarvan een aantal daarna vastliep in onderzoek en hun tijd ging uitzitten. We moeten mensen uitdagen: wat wil je eigenlijk en hoe blijf je gelukkig in je werk? Het mooie van Tenure Track is dat niet de hoogleraar daarover beslist, maar dat een groep beoordelaars daar in collegialiteit naar kijkt. Het doel is niet om te excelleren, vind ik, maar om bij te dragen aan de strategie van de universiteit. Precieze regels zijn lastig, je mag baanbrekende artikelen niet op een hoop gooien met artikelen die voortborduren. En als je vijftien aio’s per jaar binnenhaalt maar geen analisten en postdocs, dan zorg je niet voor een gezonde onderzoeksgroep en hoor je naar mijn mening geen persoonlijk hoogleraar te worden. Om de kwaliteit te wegen, moeten er goede mensen in de beoordelingscommissie.’
Kevin Matson, tenure tracker bij Wildlife Ecology and Conservation
‘De beoordelingscriteria van de Tenure Track zijn uitdagend, maar ze moeten ook motiveren en haalbaar zijn. Op dit moment moet je hoge scores halen in alle categorieën en dat voelt onrealistisch aan. In sommige groepen moet je tien promovendi begeleiden om persoonlijk hoogleraar te kunnen worden. Wat heeft dat voor zin wanneer je, gelet op de andere eisen, niet voldoende tijd hebt om ze allemaal goed te begeleiden? Dit gezegd hebbende: er is flexibiliteit in het beoordelingssysteem en de beoordelingscommissies kijken ook naar mijn onderwijs en de impact van mijn werk. Ik denk dat alle elementen voor een kwalitatieve beoordeling aanwezig zijn in Wageningen. Ik hoop dat de WUR minder belang gaat hechten aan de cijfers. Je zou de tenure trackers ook kunnen beoordelen op hun volledige portfolio, met daarin kwaliteitsoordelen en aanbevelingen van vakgenoten. In plaats van een eindeloze lijst van publicaties te tonen, zouden kandidaten de kwaliteit en impact van enkele publicaties kunnen toelichten.’
Wouter Peters, persoonlijk hoogleraar Koolstofkringloop en atmosferische samenstelling
‘Mijn mening over Tenure Track strookt niet altijd met de huidige negatieve beeldvorming, maar ik ben wel een voorstander van minder kwantitatieve criteria. Ik denk echter dat de ‘criteria’ in praktijk veel minder leidend zijn dan ze op papier en in de discussies worden neergezet. Aan de WUR promoveren maar heel weinig antisociale onderzoekers die wel genoeg punten scoren en de universiteit wijst maar heel weinig goede onderzoekers af die jammerlijk onder de criteria blijven. Tenure Track is in mijn ogen een systeem dat vrij effectief een grote en diverse groep talentvolle mensen heeft geselecteerd, gepromoveerd en gemotiveerd. De grote uitdaging voor de toekomst is dat we een systeem neerzetten dat nog steeds op duidelijke en eerlijke kwaliteitscriteria is gebaseerd, maar dat ook recht doet aan de verbreding van onze blik op wat een goede onderzoeker moet kunnen. De belangrijkste verbeterslag op korte termijn is het terugbrengen van de werk- en prestatiedruk, zonder afbreuk te doen aan het selecterende karakter van het systeem.’
Betina Piqueras-Fiszman, tenure tracker bij Marktkunde en consumentengedrag
‘Ik volg een Tenure Track sinds ik in 2014 begon in Wageningen en ik ben er heel blij mee. Ik ben inmiddels associate professor. Een heel goed punt is dat de eisen en beoordelingscriteria van tevoren vaststaan, je weet waar je je voor aanmeldt. Het systeem is eerlijk en transparant, wat inteelt en interne concurrentie bestrijdt. Mijn grote angst is wel dat WUR de spelregels verandert. Zo zijn onlangs de eisen verhoogd om persoonlijk hoogleraar te worden. Dit heeft direct invloed op je strategie. Ik snap ook de kritiek op de ‘aio-fabriek’; waarom is het aantal PhD’s zo’n streng criterium? Maar we worden ook kwalitatief beoordeeld op onze reputatie, het aantal keynotes dat we geven en de commissies waarin we zitten. Al met al ben ik blij, hoewel het systeem ook veel druk geeft. Ik neem volgende maand een sabbatical van anderhalve maand, omdat ik een cursus wil doen over machinaal leren en literatuur wil lezen. De ironie is dat ik vrij moet nemen om iets nieuws te leren en te reflecteren. Tenure track is een non-stop race.’
