Foto: Sven Menschel Resource-blogger Angelo Braam kon zichzelf wel voor z’n kop slaan: wie raakt nou z’n paspoort kwijt, uitgerekend als je naar bezet Palestijns gebied verhuist en dus voor je lessen in Jeruzalem steeds zwaarbewapende checkpoints moet passeren? De situatie is om meerdere redenen ongemakkelijk. ‘Des te langer ik hier verblijf, des te meer ik meemaak van wat er mis is met dit land.’
Tekst: Angelo Braam
Ongemakken, op een exchange loopt iedereen er wel tegenaan. Heimwee, niet kunnen wennen aan het tijdelijke thuisland of het nieuwe schoolsysteem… In het heilige land zijn er ook nog eens de ongemakken van de spanning in de regio, de raketten. Gevaar?! Nou, het grootste gevaar ben ik zelf, kwam ik achter. De nachtmerrie van elke reiziger overkwam me toen vorige maand mijn paspoort uit mijn broekzak glipte, om nooit meer terug te zien. Wat een ellende zou je denken, en dat dacht ik ook. Maar eigenlijk viel die ellende wel mee en kreeg ik vooral een lesje in privileges, die in mijn geval een zegen en tegelijkertijd een groots ongemak vormen.
Geen schijn van kans
Het was even vloeken en balen: wat ben ik voor idioot om mijn paspoort kwijt te raken? Toch was alles na een paar telefoontjes en een tripje naar de ambassade in Tel Aviv vlot opgelost, op een wachttijd van twee weken na. In principe geen probleem, alleen stond nét de volgende dag mijn verhuizing naar Bethlehem gepland. Dat ligt in door Israël bezet Palestijns gebied en scheidt zich van Jeruzalem door een negen meter hoge muur en zwaarbewapende checkpoints. Geen schijn van kans om daar zonder paspoort door te komen. K*t, hoe blijf ik nu mijn Arabische lessen in Jeruzalem volgen? Lessen missen is geen optie!
Als twee soldaten met machinegeweren de bus in komen, wordt van iedereen de benodigde documenten gevraagd
Negen januari was het zo ver: de lessen in Jeruzalem gaan verder en ik ben niet in het bezit van een paspoort. Lichtelijk zenuwachtig stap ik in de Arabische bus, die op een handjevol toeristen na vol zit met Palestijnen. Na een korte rit komt de bus aan bij het checkpoint op de weg naar Jeruzalem. Deze weg wordt gedeeld door Palestijnen en door in de Westbank wonende Israëliërs, die bekendstaan als settlers/kolonisten. Terwijl de Israëlische bussen verder mogen rijden, moet al het Palestijnse verkeer stoppen aan de speciaal aangelegde rijbaan. Zo ook mijn bus.
Harde orders
Als twee soldaten met machinegeweren de bus in komen, wordt van iedereen de benodigde documenten gevraagd en vliegen de harde orders van soldaat naar Palestijn. Als de soldaat bij mij aankomt, vraagt hij nukkig ¨Where are you from?¨ Wanneer ik ‘Nederland’ zeg, blijft een reactie uit, maar wordt níet naar mijn paspoort gevraagd en krijg ik evenmin de grondige inspectie die de Palestijnen ondergaan.
Apartheid
Bovenstaand tafereeltje voer ik vandaag inmiddels voor de zesde keer uit, en telkens kom ik ermee weg om de beruchte checkpoints zonder paspoort door te komen. Ergens fijn dat dit lukt, maar het gevoel van privilege laat een ongemakkelijk gevoel achter. Het systeem van apartheid was al eerder duidelijk; Israëliërs woonachtig in de Palestijnse gebieden hebben vrijheid van verkeer, terwijl Palestijnen dagelijks ellendige controles moeten doorstaan om in Jeruzalem te komen, wat óók voor hen als hoofdstad geldt. Het feit dat ik baat heb bij deze apartheid laat me nog een keertje extra nadenken: draag ik door mijn verblijf en studie in Israël bij aan de instandhouding van een systeem van oppressie? Een duidelijk ja of nee kan ik hier nog niet op antwoorden. Maar des te langer ik hier verblijf, des te meer ik meemaak van wat er mis is met dit land.
Angelo Braam is bachelorstudent Internationale Ontwikkelingsstudies en momenteel op Erasmus-exchange in Israël.