‘Doha voelt als Dubai, maar dan tien jaar geleden. Voor het WK voetbal in 2020 trekken de Qatari in razend tempo gebouwen uit de grond en moderniseren ze hun infrastructuur. Overal waar ik loop, zie ik bouwplaatsen. In de paar weken dat ik hier loop merk ik al verschillen in het stadsplan.
In het midden van de woestijn
Qatar wil onafhankelijker worden van olie en probeert duurzame alternatieven te vinden. Daarom doe ik voor Qatar Universiteit momenteel onderzoek naar de teelt van inheemse microalgen. De faciliteit waar we ze laten groeien, bevindt zich midden in de woestijn. Het voelt onwerkelijk als je onderweg niets anders ziet dan zand, blauwe lucht en de zon en dan ineens een paar witte gebouwen oprijzen in het verlaten landschap. Zo’n zelfde luchtspiegeling-gevoel had ik toen ik op een kajakexcursie ging in het noorden van het land. We reden kilometers door de woestijn, totdat we midden in de duinen plotseling een paars ogend eiland zagen. Het was een prachtige plek met ondiep water, bedekt met lage mangroven en overal groepen flamingo’s. Kajakken in dit woestijnparadijs is tot nu toe absoluut een van mijn hoogtepunten.
Omdat de lokale bevolking niet hoeft te werken voor de kost, zijn werkdagen behoorlijk relaxed
Luie werkdagen
De rijkdom van het land uit de olie- en gasreserves laat zich duidelijk zien in de grandioze gebouwen en grote auto’s, maar is ook merkbaar in de werkcultuur. Mijn werkdagen zijn tot nu toe behoorlijk lui. Ik word wakker om half negen, werk tot een uur of drie, half vier en dan verlaat iedereen het lab al. Deze relaxte werkdagen lijken logisch, aangezien de lokale bevolking niet hoeft te werken voor de kost. Qatari ontvangen een levenstoelage vanaf het moment dat ze worden geboren en krijgen zelfs een huis van de overheid.
Rijkdom en semi-slavernij
Qatar is een land vol tegenstrijdigheden. Het land volgt de islamitische wet – alcohol is moeilijk te kopen – maar is tegelijkertijd zeer liberaal. De meeste universitaire medewerkers en studenten zijn bijvoorbeeld vrouwelijk. Een andere tegenstrijdigheid betreft de Arabische boycot uit 2017, die Qatar economisch en sociaal had moeten beschadigen. Maar het heeft het land juist sterker en onafhankelijker gemaakt. Ik heb meer buitensporigheid opgemerkt dan tekorten. De Zuidoost-Aziatische migranten die in semislavernij werken, staan in schril contrast met die rijkdom. Je komt ze overal in de stad tegen, volle dagen werkend in de hete zon terwijl ze nauwelijks betaald krijgen. Helaas heb ik niet met locals over dit probleem kunnen praten; ik ben meestal omringd door expats – slechts 12% van de bevolking is geboren Qatari. Gelukkig konden collega’s me vertellen dat dingen wel aan het veranderen waren. Het naderende WK zorgt voor veel buitenlandse kritiek op de barre arbeidsomstandigheden en nu probeert de regering met nieuwe wetten de situatie stap voor stap te verbeteren.’