© Sven Menschel
Eindelijk, na een half jaar vol verwachting uitkijken was vorige week het moment daar: de exchange in Jeruzalem is begonnen! Met een passie voor het Midden-Oosten en een academische interesse voor conflict en taal op zak zijn de verwachtingen hoog. Na mijn eerste week zijn er te veel indrukken om in één blog op te noemen. De meeste zijn in het kader van het onderwijs. Tegen mijn verwachtingen in is het idee van met mijn neus in de boeken namelijk niet uitgekomen de eerste week.
Tegenstrijdig
Dat heeft alles te maken met een intensieve cursus Arabisch, gekozen om nog iets dieper in de regio door te dringen. ‘Een intensieve cursus Arabisch in het Joodse Israël, is dat niet een beetje tegenstrijdig?’, luidde de vraag geregeld in Nederland. Zou je misschien zeggen, al helemaal omdat ik op de Hebreeuwse universiteit studeer. Maar de universiteit staat erg hoog aangeschreven voor haar taalfaculteit en er wonen er miljoenen Arabieren in het land, perfect om op straat de lessen in praktijk te brengen! De cursus begeleidt je binnen een maand naar intermediate niveau, genoeg om gedurende het semester Arabisch-vakken te kunnen bijbenen. Dit klonk voor mij veelbelovend genoeg om mijn semester op te offeren voor enkel taalvakken. Wonder boven wonder ging de taalschuwe WUR er ook mee akkoord
Gevoel van scepsis
Tegenstrijdig bleek de cursus wél op de eerste schooldag. De docenten van de ‘hoog aangeschreven’ cursus bleken helemaal niet Arabisch als moedertaal te spreken, maar Hebreeuws. Ook bleek het methodeboek in het Hebreeuws geschreven, waar ik geen woord van begrijp. Een gevoel van scepsis kwam meteen opborrelen. Waarom leren we geen Arabisch van een nativespeaker? En is het Hebreeuwse Arabisch-boek enkel een verkoopstunt van de universiteit?
Docent Arik stoomt als een adhd´er keihard door de stof en pusht je om constant Arabisch te praten
Gigantische taalnerds
De scepsis verdween al gauw toen het docentenduo gigantische taalnerds bleken te zijn. Beiden studeren al dertig jaar Arabisch, naast handenvol andere talen. Als niet-native speakers wisten ze door middel van trucs en dankzij hun andere talenkennis ontzettend veel te verhelderen. Docent Arik stoomt als een adhd´er keihard door de stof en pusht je om constant Arabisch te praten. Zijn vrouwelijke teamgenoot, Hila, legt kalm en duidelijk de complexiteit van het standaard Arabisch uit en maakt de taal behapbaar. Bergen met werk verricht dit docentenduo (of misschien wel heldenduo). Daar staan wel acht uur per dag aan lesuren plus drie uur aan huiswerk tegenover. Het resultaat mag er zijn: ik kan inmiddels reisverhaaltjes vertellen in het Arabisch en de opbouw van mijn familie uitleggen. Wel is er nog een lange weg te gaan.
Geen party-Erasmus
Voldaan ben ik zeker na mijn eerste week. De docenten hebben hun passie voor de taal dusdanig weten over te dragen dat ik met plezier van 8 tot 5 in de schoolbanken zit, iets wat doorgaans slecht aansluit bij mijn Lebo-lifestyle. Tripjes maken en de taalkennis in de praktijk brengen zit er nu nog niet in, maar mijn verwachtingen groeien met de dag. Een party-Erasmus gaat het voor mij niet worden. Gelukkig ben ik daar totaal niet naar op zoek. Het is harder studeren dan ooit tevoren, maar dat zal gauw vruchten afwerpen om de regio nog beter te begrijpen!